มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1205

หลังจากที่ผ่านไปพักหนึ่ง ชายชราผู้นั้นก็บินกลับมาด้วยสภาพที่ทรงผมกระเซอะกระเซิง ตกอยู่ในสภาพหน้าแตกเก้ ๆ กัง ๆ มีเลือดไหลออกมาจากมุมปาก เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่น้อยเลย 

“ตอนนี้มึงอธิบายได้แล้วว่าเหตุใดมึงถึงทำลายกฎเกณฑ์ในสถานประลองยุทธ์ของกู”

เจ้าเมืองตงฟางมองเขาด้วยสายตาที่เรียบนิ่งรอบหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยปากสอบถาม

และในตอนนี้เอง ก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากแท่นประลอง หลัวซิวกลั่นแปรเทียนหวูเชวที่อยู่ในเตาเทพจนสลายกลายเป็นฝุ่นผงไปแล้ว ร่างตายวิญญาณดับสูญ

“หวูเชว!”

ผู้อาวุโสไท่ซ่างในสำนักไร้เจตสิกคนนั้นเบิกตากว้างจนดวงตาแทบจะถลนออกมาจากเบ้า ตะโกนเสียงดังลั่น ก่อนที่จะกระโจนเข้าไปหาหลัวซิวอย่างบ้าคลั่ง

“โอหัง!”

เจ้าเมืองตงฟางตวาดเสียงดัง เห็นเพียงแขนเสื้อของเขาพลิ้วไหว ชี่จิ้งที่มโหฬารพันลึกจนมิอาจจินตนาการได้พรั่งพรูออกมา ทำให้ผู้อาวุโสไท่ซ่างในสำนักไร้เจตสิกถูกซัดกระเด็นออกไปอีกครั้ง 

“โครมม! ……”

ทันใดนั้นเอง บนท้องฟ้าของเมืองแก้วเทวมีเมฆครึ้มปกคลุมอย่างหนาแน่น สายฟ้านับไม่ถ้วนผ่าสลับกันไปมาอยู่กลางอากาศที่ว่างเปล่า เสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและจิตที่อาฆาตแค้นดังมาจากกลางอากาศที่ว่างเปล่า

“ผู้ใด?! ผู้ใดฆ่าหวูเชวศิษย์ของข้า?”

กลางอากาศที่ว่างเปล่าถูกฉีกออกเป็นรอยร้าวหนึ่งรอย ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีทองคนหนึ่งเดินออกมาจากรอยร้าวดังกล่าว จิตที่จะฆ่าเข้มข้นดั่งน้ำเชี่ยวกราก ปกคลุมทั่วทั้งเมืองแห่งแก้วเทวไปในชั่วพริบตาเดียว 

“หึ จ้าวนภาไร้เจตสิกสง่าน่าเกรงขามมากเชียวนะ!”เจ้าเมืองตงฟางทำเสียงหึอย่างเยือกเย็น เงาร่างของเขาลอยขึ้นฟ้าพลางแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางพูด: “เมืองแห่งแก้วเทวมิใช่ที่ที่เจ้าจะมาพาลเกเรได้”