มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1226

“เจ้าพูดถูก” เฟิ่งหวูซินยิ้มและพยักหน้า “ไม่ปกปิดเจ้า ข้าก็เคยไปฝึกฝนที่ต่างพิภพ หลังจากที่ข้ากลับมา ข้าฝึกฝนถึงแดนเทพฟ้าในเวลาไม่ถึงร้อยปี”

“เจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์ ไม่ได้นะ!”

เมื่อผู้อาวุโสหลายคนได้ยินคำพูดของเฟิ่งหวูซิน ดูเหมือนว่าจะเห็นด้วยกับหลัวซิวที่จะไปฝึกฝนต่างพิภพ ต่างแสดงความกังวลออกมาทันที

เฟิ่งหวูซินส่ายหัวและกล่าวว่า “ทางเป็นของเขาเอง หลัวซิวจะเดินอย่างไรเป็นเรื่องของเขาเอง พวกท่านที่เป็นผู้ใหญ่สามารถแนะนำชี้แนะได้ แต่ไม่สามารถตัดสินใจแทนเขาได้”

เมื่อกล่าวเช่นนั้น เฟิ่งหวูซินยกมือขึ้นแล้วโยนบางสิ่ง แสงศักดิ์สิทธิ์ก็พุ่งเข้าหาหลัวซิว

หลัวซิวยื่นมือรับมา มองฝ่ามืออย่างตั้งใจ เห็นเพียงเป็นจานหยกขนาดเท่าฝ่ามือที่มีโพรงอยู่ตรงกลาง สิ่งที่เหมือนคริสตัลรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนฝังอยู่ตรงกลางหยก กลางจานหยกมีแสงสีต่างๆ วาบวับ และปลายทั้งสองของรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนยังคงหมุนไปหมุนมา

“สมบัตินี้เรียกว่าเข็มทิศมหาแดน มีสิ่งนี้อยู่ในมือ เจ้าจะไม่หลงทางอยู่ในอนัตตาที่ไม่มีที่สิ้นสุด” เฟิ่งหวูซินยิ้ม

“ขอบคุณเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์” หลัวซิวทำความเคารพ เข้าใจรู้ว่าเฟิ่งหวูซินยอมให้เขาออกไปฝึกฝนแล้ว

“สถานการณ์ปัจจุบันของกองกำลังในโลกเสวียนเทียนค่อนข้างตึงเครียด สำนักเซียนไร้เจตสิกนั้นแข็งแกร่งมาก และมีความทะเยอทะยานอยากครอบครองโลกเสวียนเทียน หากเจ้าไปฝึกฝนที่พิภพอื่น สามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้ชั่วคราว”

หลัวซิวขอบใจเขาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็ทำความเคารพต่อผู้อาวุโสที่อยู่รอบๆ แล้วออกมาจากตำหนักเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์

“เบื้องหลังของสำนักเซียนไร้เจตสิกได้รับการสนับสนุนจากซือถูเจิ้งเจี้ยน หลังจากการล่มสลายของสำนักเทียนช่า สำนักเซียนไร้เจตสิกได้กลายเป็นกองกำลังที่ใหญ่ที่สุดในปัจจุบัน...”

หลังจากออกมาจากตำหนักเจ้าแดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว หลัวซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ว่าอย่างไรความแข็งแกร่งของเขายังอ่อนแอ เขาก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องใหญ่เหล่านี้ได้