มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1244

ครั้งนี้หญิงสาวไม่ได้เดินนำทาง แต่เป็นหลัวซิวที่เดินเข้าไปเอง ภายในตำหนักนั้นกว้างขวาง มีเพียงชายหนุ่มชุดม่วงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ภายในตำหนักเท่านั้น มองมาทางเขาพร้อมกับร้อยยิ้มที่ผุดขึ้นที่มุมปาก

“สหายน้อย ข้าคิดไว้แล้วว่าเจ้าต้องมา!”

คนผู้นี้ก็คือมารเก้าเซียวจื่อเจี้ยน เห็นเพียงเขาลุกขึ้นยืนและหัวเราะออกมาเสียงดัง ดูเหมือนการที่สามารถเชิญหลัวซิวมาได้นั้น เป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจอย่างยิ่ง

“ผู้น้อยมาเยี่ยมเยียนด้วยความผลีผลาม หวังว่าผู้อาวุโสจะไม่ถือโทษ” หลัวซิวประสานมือคารวะ

“ถือโทษ? ถือโทษสิ่งใดกัน? เจ้ามาได้ ข้ายินดียิ่งนัก!” เซียวจื่อเจี้ยนสาวเท้าก้าวเข้ามา เพียงพริบตาก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าหลัวซิว ตบไหล่ของเขา “มหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นห้าสามารถฆ่าเทพมารได้ ช่างเป็นเรื่องมหัศจรรย์เสียจริง!”

สำหรับภาพจำของหลัวซิวต่อเซียวจื่อเจี้ยนนั้นช่างแปลกประหลาด มีความรู้สึกถึงคุณธรรมและความยิ่งใหญ่ เขาดูเหมือนคนร่าเริงแจ่มใส แต่กลับทำให้หลัวซิวรู้สึกถึงความอันตรายถึงขีดสุด เมื่อใดที่เขาเปลี่ยนความคิด ก็จะโมโหและฆ่าได้ในทันที

“น่าเสียดายที่บรรดาสหายของข้าทั้งหลายยังคงปิดขังอยู่ ไม่เช่นนั้นพี่ชายใหญ่ของข้าจะต้องยินยอมให้เจ้ากลายเป็นหนึ่งในสมาชิกที่เยาว์วัยที่สุดเป็นแน่ นับแต่นี้หุบเขาปีศาจเก้าก็จะกลายเป็นหุบเขาปีศาจสิบ!”

เซียวจื่อเจี้ยนยิ่งมองหลัวซิวก็ยิ่งพึงพอใจ ด้วยสายตาอันแหลมคมของเขาย่อมสามารถดูออกว่า หลัวซิวไม่ได้เก็บซ่อนผลการฝึกตนแต่อย่างใด เขามีผลการฝึกตนระดับมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้นห้าจริง ๆ

“ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสเรียกผู้น้อยมา ยังมีเรื่องอื่นใดอีกใช่หรือไม่?”

นิสัยที่ไม่สามารถเทียบกับคนทั่วไปได้ ทำให้หลัวซิวเมื่อยู่กับเซียวจื่อเจี้ยน มีความรู้สึกเหมือนขี่หลังเสืออยู่ตลอดเวลา

เขาคิดอยากจะจบการพบปะนี้ให้เร็วที่สุด จากนั้นก็ออกไปจากหุบเขาปีศาจเก้า ก่อนที่ผลการฝึกตนจะบรรลุถึงเทพมาร ต้องพยายามหลีกเลี่ยงไม่ต่อสู่กับยักษ์ใหญ่วิถีมารระดับเทพฟ้าเหล่านี้

“ฮ่า ๆ หนูน้อย เป็นคนคิดเร็วทำเร็วเสียด้วย ว่ากันตามจริง ครั้งนี้ข้าเรียกเจ้ามา ยังมีอีกเรื่องหนึ่งจำต้องให้เจ้าช่วยเหลือจริง ๆ!”