มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1258

ชนเผ่าดังกล่าวเป็นชนเผ่าชั้นยอดของเผ่าปีศาจ เป็นกองกำลังที่อยู่ในระดับเดียวกันกับแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งสี่ของเผ่าพันธุ์มนุษย์โลกมาร

กองกำลังของเผ่าปีศาจแข็งแกร่งกว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ไม่น้อย อำนาจความสามารถของชนเผ่าใหญ่ชั้นยอดอยู่เหนือแดนศักดิ์สิทธิ์ของชนเผ่ามนุษย์ระดับหนึ่งเสียอีก

วัยรุ่นผู้แข็งแกร่งทุกคนในชนเผ่าใหญ่ชั้นยอดประเภทนี้ล้วนมีสายเลือดระดับมารม่วง พรสวรรค์แข็งแกร่งมาก ๆ กำลังรบน่าทึ่ง

โดยเฉพาะผู้แข็งแกร่งสายเลือดมารม่วงที่ฝึกตนจนบรรลุถึงแดนเทพมาร ศักยภาพของพวกเขาจะต่างจากเทพมารทั่วไปราวกับฟ้ากับเหวเลย

“ทีนี้ปัญหามาแล้ว ชนเผ่าปีศาจงูเก้าหัวบังอาจมายั่วยุ ภายในนั้นต้องมีวัยรุ่นเทพมารอยู่ด้วยแน่นอน ซึ่งมีสายเลือดมารม่วงติดตัว”

“ต่างเป็นเทพมารเช่นกัน แต่ศักยภาพความสามารถกลับต่างกันมากถึงมากที่สุด หลัวซิวนั่นสามารถสังหารเทพมารระดับมารเขียว แต่ถ้าหากได้ปะทะกับเทพมารระดับมารม่วงละก็ เขาต้องไม่มีทางเอาชนะได้แน่นอน”

“ในอดีตทุกครั้งที่งานสรรพปีศาจจบลง ก็จะมีชนเผ่าใหญ่จากเผ่าปีศาจมายั่วยุ โดยส่วนใหญ่แล้วฝ่ายที่พ่ายแพ้มักจะเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์โลกมารอยู่เสมอ ก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะมีผู้ใดสามารถพลิกแพลงสถานการณ์ในการสู้รบได้บ้างไหม?”

สำหรับนักยุทธ์เผ่าพันธุ์มนุษย์โลกมารแล้ว เรื่องนี้ถือเป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่เรื่องหนึ่ง หรืออาจจะสำคัญงานสรรพปีศาจกว่าซะด้วยซ้ำ

นักยุทธ์จำนวนไม่น้อยที่อยู่ในภัตตาคารต่างพากันลุกขึ้น ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยังสถานที่ตั้งของเมืองม่านฉาโหลว

หลัวซิวก็ลุกตัวขึ้นเช่นกัน แอบแฝงกายปิดบังโฉมหน้าตัวเองอยู่ท่ามกลางผู้คน เขาปิดซ่อนออร่าผลการฝึกตนของตัวเอง บวกกับการใช้เคล็ดวิชาแปลงโฉม จึงไม่มีผู้ใดจำเขาได้ 

“การเติบโตบนเส้นทางแห่งการฝึกยุทธ์นั้นต้องผ่านการท้าทายและขัดเกลาครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ไม่รู้เช่นกันว่าในชนเผ่าใหญ่ปีศาจงูเก้าหัวนั่น จะมียอดฝีมือที่คุ้มกับการให้ข้าลงมือหรือไม่?”

หลัวซิวนึกคิดอยู่ในใจ เตรียมพร้อมที่จะไปประสมโรงที่เมืองม่านฉาโหลว ก่อนที่เขาจะจากไปจากเมืองชิงเหลียวอย่างรวดเร็ว

การยั่วยุของเผ่าปีศาจมีผลต่อภาพลักษณ์หน้าตาของกองกำลังใหญ่ทั้งหลายในเผ่าพันธุ์มนุษย์โลกมาร ในระหว่างทางที่หลัวซิวมุ่งหน้าตรงไปยังเมืองม่านฉาโหลว เขาก็พบเห็นผู้แข็งแกร่งจำนวนไม่น้อยในโลกมารต่างเดินทางไปที่นั่นเช่นกัน

คนดังกล่าวเป็นศิษย์ที่เขาภาคภูมิใจมากที่สุด อายุยังน้อยแต่ก็ฝึกตนจนบรรลุถึงแดนมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 8 แล้ว แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่าจะสู้เผ่าปีศาจที่มีผลการฝึกตนอยู่มหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 7 ไม่ไหว อีกอย่างชายหนุ่มเผ่าปีศาจที่อยู่บนเวทีประลองยุทธ์ผู้นี้ยังมิใช่สายเลือดชั้นยอดอย่างมารม่วงอีกด้วย 

“ปีศาจงูเก้าหัวสมกับที่เป็นชนเผ่าใหญ่ชั้นยอดของเผ่าปีศาจจริง ๆ แค่อัจฉริยะสายเลือดมารฟ้าคนหนึ่ง ก็สามารถเอาชนะอัจฉริยะในเผ่าพันธุ์มนุษย์ของเราได้แล้ว”

“ระดับของสายเลือดในเผ่าปีศาจเข้มงวดกวดขันมาก ๆ เมื่ออยู่บนเส้นทางแห่งการฝึกยุทธ์ พวกเขาก็มีเงื่อนไขที่ดีเลิศกว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างเราตั้งแต่กำเนิด”

“ก็แค่สามารถเอาชนะผู้ที่มีผลการฝึกตนอยู่เหนือตัวเองหนึ่งแดนเล็กเท่านั้นแหละ ถ้าเก่งจริงมันก็ลองเอาชนะอัจฉริยะมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น 9 ขั้นสูงคนหนึ่งดูสิ?”

“นั่นแหละ! แค่นี้ยังจะมาทำตัวจองหองอีกหรือ? เมื่อเปรียบเทียบกับหลัวซิวในเผ่าพันธุ์มนุษย์ของเราแล้ว มันก็เป็นได้แค่ขยะชิ้นหนึ่งเท่านั้น!”

นักยุทธ์จำนวนมากในเผ่าพันธุ์มนุษย์ต่างโกรธแค้นอย่างเต็มอก ไม่ชอบลักษณะท่าทางที่จองหองพองขนเช่นนี้ของชายหนุ่มในเผ่าปีศาจคนนี้