มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1287

“อ้ากกก!”

เทพฟ้าจากเผ่าเทพปีศาจงูเก้าหัวผู้นี้ได้กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มีการดำรงอยู่ในระดับ ยอดผู้แข็งแกร่งในโลกาอสูรฟ้า อยู่ในเหวมรณะแห่งนี้ กลับต่ำต้อยเหมือนดังมดตัวเล็ก ๆ เพียงแค่ชั่วพริบตาก็จะรักษาชีวิตเอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว

การกัดกร่อนของกฎความตายนั้นน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง ไม่เพียงเลือดเนื้อกระดูกบนร่างกายของฝูกาน เท่านั้นที่ถูกกัดกร่อน พลังแห่งกฎของเขาเองก็ได้ถูกกลืนกินไปด้วยเช่นกัน แม้กระทั่งช่องจิตที่เขาซ่อนเอาไว้ในร่างกาย ยังได้ถูกกระแสพลังแห่งความตายสายนี้กักขังเอาไว้ จะหนีก็ยังหนีไม่ได้

“บ้าเอ๊ย!”

ชายวัยกลางคนชุดเขียวรู้สึกขนหัวลุก เขามีผลการฝึกตนในแดนเทพฟ้าขั้นกลางก็จริง แต่ฝูกานผู้นี้นั้นได้ฝึกกฎมืด ความสามารถที่จะอยู่รอดในเหวมรณะไม่ได้ด้อยกว่าเขาเลยสักนิด

วินาทีนี้แม้กระทั่งฝูกานยังดูแทบจะสิ้นชีพอยู่แล้ว เขาอยู่ที่นี่ต่อไปเกรงว่าคงร้ายมากกว่าดีอย่างแน่นอน

ที่น่าก็ที่สุดก็คือ พวกเขาเทพฟ้าสองคนถูกโจมตี แต่กลับไม่รู้เลยว่าสิ่งที่กำลังโจมตีตนเองอยู่นั้นคือสิ่งใด

อยู่ในเหวมรณะ ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพฟ้าขั้นกลางก็ยังมองอะไรไม่เห็น มีความรู้สึกว่าผลการฝึกตนที่มีอยู่ไม่สามารถแสดงออกมาได้อย่างไร้เรี่ยวแรง

“ช่วยข้า……” 

เพียงแค่ชั่วพริบตา ร่างกายซีกซ้ายของฝูกาน ได้หายไปอย่างสิ้นเชิง พลังชีวิตถูกกฎความตายกลืนกิน กลับกลายเป็นสิ่งหล่อเลี้ยงให้กับกฎความตาย ทำให้ความเร็วในการกลืนกินร่างกายของเขารวดเร็วยิ่งขึ้น

เขาคิดจะขอความช่วยเหลือจากชายวัยกลางคนชุดเขียวที่เข้ามาด้วยกัน แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจเขาเลยสักนิด และถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้าภาวนาเองเถอะ” 

ชายชราวัยกลางคนชุดเขียวได้ถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว เทียบกับภารกิจล่าสังหารหลัวซิวแล้ว เขาให้ความสำคัญกับชีวิตของตนเองมากกว่า

แม้ว่าในชีวิตนี้เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะบรรลุถึงแดนเทพฟ้าช่วงปลาย แต่ก็ยังเหลือเวลาอยู่อีกสองแสนกว่าปีที่เขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ภารกิจไม่สำเร็จ กลับไปยังมากก็แค่ถูกต่อว่าลงโทษเท่านั้น แต่ถ้าหากสูญเสียชีวิตไป ทุกอย่างก็กลายเป็นความว่างเปล่า