มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1297

หากเขายังมีชีวิตอยู่ละก็ หุบเขาปีศาจเก้าและเขาปีศาจนรกตามหามานานเช่นนี้ ก็ควรจะเจอตัวเขาแล้ว

อย่างไรก็ตามเขากลับเหมือนระเหยหายไปจากโลกนี้ยังไงอย่างนั้น ถ้าบอกว่ามีชีวิตอยู่ก็ไม่เห็นตัวเขา ถ้าจะบอกว่าเขาตายไปแล้วแต่ก็ไม่เห็นซากศพเขาอีก 

“สวรรค์อิจฉาความสามารถของเขา จึงลิขิตให้ชะตาชีวิตเขามีแต่อุปสรรคสินะ……”

ปีศาจยักษ์ส่ายหน้าไปมา สำหรับหุบเขาปีศาจเก้าแล้ว หากสามารถดึงผู้ที่มีโอกาสกลายเป็นผู้แข็งแกร่งเทพฟ้าในอนาคตเข้าพวกได้นั้น มันสามารถทำให้ศักยภาพของฝ่ายตนเพิ่มพูนได้สูงมากจริง ๆ 

แต่ทว่าอัจฉริยะที่เสียชีวิตไปแล้ว คุณประโยชน์ที่อยู่บนตัวเขาก็หายไปด้วย และไม่มีความจำเป็นต้องหนามยอกเอาหนามบ่งต่อเขาปีศาจนรก

อัจฉริยะจำนวนมากล้วนเป็นผู้ที่มีศักยภาพน่าทึ่ง แต่ยิ่งเป็นคนที่พรสวรรค์สูงมากเท่าไหร่ เส้นทางการเจริญเติบโตของคนคนนั้นก็จะเปี่ยมล้นไปด้วยอุปสรรคมากเท่านั้น เหมือนสวรรค์จงใจทำเช่นนี้ยังไงอย่างนั้น ยิ่งเป็นผู้ที่อัจฉริยะมากเท่าไหร่ โอกาสในการดับสลายสูญสิ้นก็จะยิ่งสูงมากเท่านั้น

ปีศาจยักษ์มีชีวิตมานานห้าแสนกว่าปีแล้ว ในกาลเวลาที่ผ่านมายาวนานอย่างไม่รู้จบ เขาได้พบเจออัจฉริยะที่ดีเลิศมาตั้งเท่าไหร่ แม้กระทั่งผู้ที่เขาเคยอบรมชี้แนะ แต่ทว่าท้ายที่สุดแล้วผู้ที่สามารถเดินทางข้ามผ่านกาลเวลาที่ยาวนานมาพร้อมกับเขาได้นั้น ก็มีเพียงน้องชายทั้งแปดที่อยู่ข้างกายตน

“ในบรรดาอัจฉริยะทั้งหมดที่ข้าได้พบเห็นในชั่วชีวิตนี้ ผู้ที่มีศักยภาพกลายเป็นเทพฟ้าได้ก็มีหลายพันคนเช่นกัน แต่สุดท้ายผู้ที่สามารถฝึกตนจนบรรลุถึงแดนเทพฟ้าได้นั้น กลับมีไม่ถึงสิบ”

น้อยมากที่ปีศาจยักษ์จะพูดมากเช่นนี้ แต่ความหมายของเขาก็ชัดเจนมาก ๆ แล้ว แทบจะชี้ขาดข่าวการตายของหลัวซิวแล้ว 

หากหลัวซิวตายไปแล้วจริง ๆ หุบเขาปีศาจเก้าก็ไม่มีความจำเป็นต้องคุมเชิงเขาปีศาจนรกอีก 

……

“ซี๊ดด......”

กฎความตายดั้งเดิมหนึ่งถูกหลัวซิวดูดซับเข้าไปในร่างกาย เขารู้สึกว่าเลือดเนื้อและเส้นเลือดที่อยู่ในร่างกายตัวเองถูกกัดกร่อนจนดับสลายไปในทีเดียว