มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1399

อีกทั้งอสูรดูดจิตโบราณยังครอบกลั่งพลังกลั่นวิญญาณวิญญาณ อาหารหลักของมันคือช่องจิตของ ผู้แข็งแกร่งระดับเทพมาร ภายในนั้นเต็มไปด้วยพลังงานวิญญาณอันบริสุทธิ์ของผู้แข็งแกร่งโลกยุทธ์ อสูรโบราณใช้พลังงานวิญญาณเหล่านี้เป็นสารอาหาร เพื่อบรรลุวัตถุประสงค์ในการวิวัฒนาการ

“โฮก!”

กรงเล็บสีดําที่ดุร้ายทั้งแปดตะครุบเข้าไปในอนัตตา ร่างกายขนาดมหึมาของอสูรดูดจิตโบราณทำให้ทางปริภูมิถูกยัดจนเต็มแน่น

ทันใดนั้นดวงตาสีแดงเข้มคู่หนึ่งน่าเกรงขาม ก็หันมามองทางหลัวซิว ส่งเสียงดังคำราม

“ผุ!”

ลำแสงหนึ่งถูกพ่นออกมาทางปากของอสูรดูดจิตโบราณ ลอยไปทางหลัวซิว

หลัวซิวเงื้อมมือออกไปจับลำแสงนั้นไว้ พบว่าที่แท้คือแหวนเก็บของ ไม่ต้องคิดก็สามารถรู้ได้ทันที เจ้าของแหวนนี้ต้องเป็นซือถูเจิ้งเจี้ยนอย่างแน่นอน

อนัตตาแยกออก เมื่อหลัวซิวหันกลับไปมองทางอสูรดูดจิตโบราณอีกครั้ง เจ้าอสูรโบราณที่หยิ่งผยองและแปลกประหลาดเป็นเอกลักษณ์ได้หายเข้าไปในอนัตตาเสียแล้ว

ปีกเทพมังกรครามยักษ์ไร้มลทิน เกราะเทพเวหากาลทั้งหมดเก็บเข้าไปในร่างของเขา ภาพมายาดาราบรรพกาลก็สลายไปตามไปด้วย หลัวซิวมีอาการทรุดหนักไปทั้งตัว

ก่อนนี้เขาก็เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อน อย่างเช่นครั้งนั้นที่ปลุกผู้เป็นอมตะในแดนนานาอสูร รวมทั้งทุกครั้งที่กระตุ้นผู้เป็นอมตะ ต่างก็ต้องอยู่บนขอบของชีวิตและความตาย

แต่ว่านับตั้งแต่ที่พลังผลการฝึกตนของเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง มันนานมากแล้วที่เขาไม่ได้มีความรู้สึกราวกับกำลังเข้าใกล้ความตายเช่นนี้

ผลการแว้งกัดของสำนักเต๋าเสวียนเทียน การแผดเผาของเปลวไฟฮู้เทพระดับเจ็ด เผาผลาญพลังและเลือด เขารู้สึกว่าสติของเขาพร่ามัวมากขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นร่างกายของเขาก็ล้มลง และร่างกายที่แตกร้าวก็ยังคงมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา

“เหวิง!……”