มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1407

ทะลุผ่านทางปริภูมิ หลัวซิวมาถึงแดนเทพสงครามอีกครั้ง เบิ่งมองพระราชวังทองคำที่ตั้งอยู่บนจุดสูงสุดของเขาเซียน 

เขาหกระเหินเดินฟ้า มองข้ามค่ายกลระดับเทพทั้งหลายก็วางอยู่บนท้องฟ้า ระดับของค่ายกลทั้งหมดนี้อยู่ไม่ไม่สูงกว่าระดับ 3 ซึ่งไม่สามารถสร้างความเสียหายอะไรให้แก่ร่างเนื้อเขาได้เลยด้วยซ้ำ

หลังจากที่ผ่านไปพักหนึ่ง เขาก็ไปถึงยอดเขาเซียนเป็นที่เรียบร้อย ถึงแม้ไม่ต้องอาศัยการสนับสนุนจากลูกแก้วความเป็นตาย เขาก็ไม่ถูกอำนาจที่น่าเกรงขามของเทพสงครามกระทบเลยแม้แต่น้อย

อดีตและปัจจุบัน เขาไม่ใช่ชายหนุ่มผู้อ่อนแอคนนั้นอีกต่อไปแล้ว ศักยภาพมีการเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ

หลัวซิวเมินเฉยต่อวิชาห้ามค่ายกลที่อยู่หน้าพระราชวัง มุ่งหน้าเดินตรงเข้าไป พบเห็นซากกระดูกเทพสงครามเอกภพอยู่ด้านล่างรูปปั้นที่สูงตระหง่านนั่น

ในอดีต มีเศษเสี้ยวความคิดหนึ่งของเทพสงครามได้หลงเหลือไว้ในเศษใจแห่งศุภร และต่อสู้กับเขาโดยที่อยู่ในแดนเดียวกัน เพื่อเป็นการประเมิน

หลังจากเศษความคิดเพียงเสี้ยวหนึ่งนั้นสลายหายไปหมดแล้ว เทพสงครามเอกภพก็ไม่คงอยู่อย่างแท้จริงแล้ว ไขกระดูกของเขาเคยถูกพิษกัดกร่อน น่าจะยังสามารถเก็บรักษาได้อีกประมาณหมื่นกว่าปี ก็จะสลายกลายเป็นฝุ่นละอองแล้ว

ไม่มีผู้ใดคงอยู่ตลอดไปได้ เวลาเป็นมีดแกะสลักที่น่ากลัวที่สุด ตั้งแต่โบราณกาลจวบจนปัจจุบัน ผู้แข็งแกร่งที่ฝึกกฎเวลาก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากเวลาที่เดินหน้าอย่างไม่หยุดหย่อน และชะตากรรมที่อายุไขจะหมดสิ้น

แม้แต่ชีวิตยังไม่มีทางคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์ แล้วนับประสาอะไรกับผู้ที่เสียชีวิตไปแล้วเล่า?

“ผู้อาวุโสหวงเทียน ผู้น้อยสังหารซือถูเจิ้งเจี้ยน ช่วยท่านล้างแค้นแล้ว”

หลัวซิวหันหน้าไปทางซากกระดูกของเทพสงคราม คารวะอย่างเคารพนอบน้อม มาตรแม้นว่าเศษใจแห่งศุภรจะไม่มีประโยชน์ต่อเส้นทางการฝึกยุทธ์ของตัวเองเยอะมากนัก แต่เขาก็รู้สึกเคารพอัศวินแห่งยุคเมื่อหมื่นกว่าปีก่อนคนนี้อยู่

ผู้แข็งแกร่งในโลกใบนี้มีเยอะมากจนนับไม่ถ้วน มีทั้งผู้ที่ทำให้ผู้อื่นเกรงกลัว และมีผู้ที่ทำให้ผู้อื่นเคารพนอบน้อมเช่นกัน หากบอกว่าซือถูเจิ้งเจี้ยนเป็นผู้แข็งแกร่งประเภทแรก เช่นนั้นราชาเทพเอกภพก็เป็นผู้แข็งแกร่งประเภทหลัง