มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1494

หลัวซิวไม่ได้พบเจอคนที่เย่อหยิ่งจองหองอย่างองค์ชายเสวียนซิงมานานมาก ๆ แล้ว เห็นได้เลยว่าคนดังกล่าวน่าจะอยู่ภายใต้สภาพแวดล้อมที่ดีเลิศเช่นนี้มาจนเคยชินแล้ว จึงกลายเป็นคนจองหองพองขนไปตามธรรมชาติ และมีอุปนิสัยที่หยิ่งผยองอย่างหาที่สุดไม่ได้

อุปนิสัยเช่นนี้ เมื่ออยู่ในโลกาดาราอุดรยังมีสำนักเทียนเจี้ยนคอยหนุนอยู่เบื้องหลัง แต่ถ้าหากไปห้วงดาราละก็ ต้องได้ตายสถานเดียวแน่นอน 

หลังจากองค์ชายเสวียนซิงพูดจบ สายตาเขาก็หันไปมองเหล่าผู้คนในตระกูลสวีที่อยู่ด้านล่าง“หุบเขาทิพย์นี้สามารถสร้างราชนิเวศน์ได้หนึ่งหลัง หากว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำก็สามารถนำมันสร้างเป็นแหล่งท่องเที่ยวได้เช่นกัน หากผู้คนในตระกูลสวีของพวกเจ้าอยากมีชีวิตรอดต่อไป สามารถอยู่ต่อได้ด้วยตัวตนข้ารับใช้ในราชนิเวศน์ของข้า”

หลี่เสวียนซิงพูดอยู่คนเดียว เขาไม่คิดว่าหลัวซิวและผู้คนในตระกูลสวีจะต่อต้านแต่อย่างใด เนื่องจากในมุมมองของเขา เขารู้สึกว่าไม่มีผู้ใดไม่ทะนุถนอมชีวิตตน ระหว่างความเป็นและความตาย คนส่วนมากต้องเลือกความเป็นอย่างแน่นอน มาตรแม้นว่าต้องทิ้งศักดิ์ศรีของตนก็ตาม 

“เจ้าไม่ได้ยินคำพูดของท่านชายอย่างข้าหรือ?”หลี่เสวียนซิงขมวดคิ้วลงกะทันหัน เนื่องจากเขาพูดจบแล้ว แต่กลับนึกไม่ถึงเลยว่าชายหนุ่มในชุดคลุมยาวสีขาวดำตรงหน้านี้จะไม่ทำตามที่ตนเรียกร้อง

“ในฐานะที่เป็นทาสรับใช้ มึงไม่มีสิทธิ์สบตากับท่านชายอย่างกู คุกเข่าลงซะ!”

หลี่เสวียนซิงทำเสียงหึอย่างทะนงองอาจ ง้างมือขึ้นแล้วฟาดฝ่ามือออกไป จากนั้นเสียงก็ดังก้องขึ้นมาทันที ฝ่ามือสีทองกำลังกดอัดลงมาทางหลัวซิว

หลี่เสวียนซิงผู้นี้หยิ่งผยองและจองหองพองขนมาก แต่ทว่าตั้งแต่เริ่มต้นจนกระทั่งถึงบัดนี้สีหน้าของหลัวซิวกลับดูปกติมาก ปล่อยให้ฝั่งตรงข้ามลงมือเต็มที่โดยที่ตนไม่ทำอะไรเลย

ในขณะที่ฝ่ามือสีทองใหญ่นั่นอยู่ห่างจากศีรษะเขาไม่ถึงสามเมตร ก็มีรังสีอันเยือกเย็นปะทุออกมาจากตาหลัวซิว

เงาร่างของเขาหายวับไปภายในชั่วพริบตาเดียว ทำให้ฝ่ามือสีทองใหญ่นั่นโจมตีล้มเหลว และเงาร่างของหลัวซิวก็ปรากฏอยู่ด้านหลังของหลี่เสวียนซิงนั่นโดยตรง

“ปริภูมิเทเลพอร์ต!”

สีหน้าของหลี่เสวียนซิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เสี้ยววินาทีที่สัมผัสได้ถึงคลื่นกฎปริภูมิ กระบี่ยาวที่อยู่ในมือเขาก็หลุดออกมาจากปลอก แล้วฟาดฟันไปทางด้านหลัง

อัจฉริยะที่สามารถฝึกกฎปริภูมิถึงแดนเทพมารนั้นมีไม่มาก แม้หลี่เสวียนซิงจะรู้จักตะลึงเล็กน้อย แต่เขากลับไม่ได้ใส่ใจมากนัก เนื่องจากเขามั่นใจในศักยภาพของตนเองมาก ๆ