มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1508

สีหน้าท่าทางของหลัวซิวดูปกติ เขาไม่ได้อธิบายว่าเหตุใดหลี่เสวียนซิงถึงถูกเขากักขัง หากผู้อื่นสอบถาม บางทีเขาอาจจะตอบกลับอยู่ แต่ทว่าโจวชิงผู้นี้หยิ่งยโสโอหัง พูดฉอด ๆ หลัวซิวจึงรู้สึกไม่มีค่าควรที่จะอธิบายกับเขา

ในส่วนของเรื่องการลงไม้ลงมือนั้น เขายิ่งไม่เกรงกลัว เพราะการจะสังหารเจ้านภาชั้นยอดกระจอก ๆ คนหนึ่งนั้นมันไม่ใช่เรื่องยากอะไร

เหล่าผู้อาวุโสสำนักเทียนเจี้ยนที่ยืนอยู่ด้านหลังโจวชิงต่างแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น แววตาที่มองไปทางหลัวซิวมีความเหยียดหยามปนอยู่เล็กน้อย ถึงแม้พวกเขาจะมองทะลุผลการฝึกตนของคนดังกล่าวไม่ได้ก็ตาม แต่คิดว่าผลการฝึกตนของเขาก็คงไม่สูงเท่าไหร่นัก

“ผู้อาวุโสจิน เหตุใดเจ้าถึงต้องคลุกคลีกับผู้ที่หยิ่งผยองโง่เขลาประเภทนี้ด้วยเล่า?”

“คนดังกล่าวหลงระเริงเกินไปหรือเปล่า ผู้อาวุโสโจวชิงคือเจ้านภาชั้นยอด มาตรแม้นว่ามันจะมีความสัมพันธ์กับอาวุโสจินอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่ควรทำตัวจองหองพองขนเช่นนี้”

“สุดท้ายแล้วผู้อาวุโสจินก็ยังเป็นคนของสำนักเทียนเจี้ยนของเราอยู่ดี เวลาเช่นนี้เขาคงไม่เข้าข้างคนนอกหรอกกระมัง?”

ผู้อาวุโสสองคนที่มาพร้อมกับโจวชิงคุยด้วยคำพูดที่มีนัยยะแฝงอย่างลึกซึ้ง ถึงแม้ผลการฝึกตนของพวกเขาจะต่ำกว่าจินหลิงหยุน ทว่าดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้เกรงกลัวและเคารพจินหลิงหยุนมากเท่าไหร่นัก 

บนใบหน้าของหลี่เสวียนซิงมีรอยยิ้มที่ดูเย็นเยือกปรากฏ เขานึกคิดในใจว่าคนดังกล่าวบังอาจมารุกรานตัวเอง ครั้งนี้มีอาจารย์ลงมือด้วยตัวเอง เขาต้องได้ตายอย่างแน่นอน!

เมื่อเห็นว่าโจวชิงปลดปล่อยพลังอำนาจของเจ้านภาชั้นยอดออกมา ในระหว่างที่หกระเหินเดินฟ้า ร่างเขาก็มาถึงตรงหน้าเป็นที่เรียบร้อย หลัวซิวกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น แล้วหันไปมองจินหลิงหยุนที่อยู่ข้าง ๆ รอบหนึ่ง 

การมองในครั้งนี้ทำให้จิตใจของจินหลิงหยุนเคร่งขรึมขึ้นมา โจวชิงทั้งสามไม่ทราบถึงความแข็งแกร่งของคนดังกล่าว แต่ทว่าเขากลับทราบอย่างลึกซึ้งเลย ทันทีที่ลงไม้ลงมือกัน ผู้อาวุโสโจวชิงอาจจะถูกสังหารภายในกระบวนท่าเดียวเลยก็เป็นได้!

แม้ผลการฝึกตนของโจวชิงผู้นี้จะเป็นเพียงเจ้านภาชั้นยอด แต่ทว่าตัวตนของเขากลับไม่ธรรมดา เพราะเขากำเนิดมาจากตระกูลโจว 

“คนดังกล่าวกักขังเสวียนซิงศิษย์ของข้า นี่เป็นความจริงที่เจ้าและข้ามองเห็นเป็นประจักษ์ ผู้น้อยที่ไม่ทราบประวัติความเป็นมากลับกักขังศิษย์ในสำนักเทียนเจี้ยนของข้า มันต้องเป็นผู้ที่ใจคอเลวทรามยากแท้หยั่งคะเนแน่นอน สมควรปราบปราม!”

“ผู้อาวุโสโจวกล่าวเช่นนี้มันไม่ค่อยถูกเลยนะ ในเมื่อสหายหลัวปล่อยตัวเสวียนซิงออกมานั้น ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเขาเป็นผู้ที่จิตใจเปิดเผยตรงไปตรงมามากเพียงใด ไม่มีจิตใจที่จะทำให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย”

จินหลิงหยุนแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น “อีกทั้งอุปนิสัยของเสวียนซิงศิษย์เจ้าเป็นอย่างไรนั้น เจ้าและข้าต่างรู้ดีแก่ใจ คาดว่าเขาน่าจะรุกรานสหายหลัวก่อน และการที่สหายหลัวไม่ฆ่าเขานั้น ก็ถือเป็นการไว้หน้าสำนักเทียนเจี้ยนของเราแล้ว”

“ผู้อาวุโสจินหมายความว่าอย่างไร? เห็นได้ชัดเจนเลยว่านี่เจ้ากำลังเข้าข้างคนนอกใช่หรือไม่? มาตรแม้นว่าเสวียนซิงจะไปรุกรานมัน ถึงจะมอบความกล้าให้มันแล้วมันจะกล้าฆสังหารหรือ?”โจวชิงตวาดด้วยแววตาที่มีความเหยียดหยามแฝงซ่อน

เมื่อเห็นว่าโจวชิงหยิ่งยโสโอหังเช่นนี้ แววตาของจินหลิงหยุนก็ดูดุดันขึ้นมาเช่นกัน “โจวชิง แซ่จินขอเตือนเจ้าไว้ก่อนว่าสำรวมหน่อยจะดีกว่า มิเช่นนั้นไม่แน่สักวันเจ้าอาจจะรุกรานผู้ที่เจ้ารุกรานไม่ได้ แล้วจะได้ตายโหงเอา”