มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1594

บนซากสนามรบโบราณมีการถกเถียงกันทั่วทุกพื้นที่ หลายคนต่างตกตะลึงกับตัวตนที่แท้จริงของซิวหลัวหน้ากากดำ

ดวงตาของหลัวซิวค่อย ๆ เปิดขึ้น กฎการเวียนว่ายตายเกิดก้าวเข้าสู่แดนดั้งเดิมขั้นที่สี่ วงล้อชีวิตแห่งเหล่าเทวเทพปรากฏขึ้นมาเอง ก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถทำสิ่งใดได้

ในขณะนี้ เขารู้สึกว่ามีเจตนาฆ่ามากมายตรึงตัวเขาเอาไว้ เจตนาฆ่าเหล่านี้มาจากราชาเทพทุกท่านของห้าสำนักใหญ่

“ต่อให้รู้ตัวตนที่แท้จริงของข้าแล้วอย่างไร? พวกเจ้ามีใครกล้าลงมือกับข้างั้นหรือ?”

หลัวซิวยืนขึ้น ดวงตาของเขากวาดไปรอบ ๆ เพื่อมองดูโลก

“ไอ้หนุ่มอวดดี ข้าจะบดขยี้เจ้าเอง!”

เสียงตะโกนโกรธก้องในท้องฟ้า มหาเทวะดาราอุดรพุ่งออกมา ภาพมายาสนามรบมากมายตลอดทั้งทางถูกเขาชนจนสลายกลายเป็นสายรุ้ง พุ่งมาทางหลัวซิวด้วยความรวดเร็ว

“เจ้าหน่ะหรือ?”

หลัวซิวยิ้มเยอะอย่างดูหมิ่น เขายกมือขึ้นและชี้ไปในอากาศ พลังอำนาจของค่ายใหญ่ระดับแปดมาตรฐานนับสิบค่ายระเบิดออกมาในเวลาเดียวกัน กลายเป็นแสงดาบเจ็ดสี

กระบี่แสงฟันออกไป กลายเป็นลำแสงยาวปลิวไสว รัศมีเทวอันตระการตาผ่านไปในชั่วพริบต ปริภูมิบิดเบี้ยว แม้แต่ฟ้าดินก็ดูเหมือนจะถูกแยกออกด้วยกระบี่เล่มนี้

เสียงปังดังสนั่นหวั่นไหว มหาเทวะดาราอุดรครอบครองผลการฝึกตนราชาเทพช่วงกลางมีสีหน้าหวาดผวา ริมฝีปากมีเลือดซิบ เลือดกลบในปาก ซวนเซถอยหลังไปอย่างต่อเนื่อง

ภาพตรงหน้า ทำให้คนอื่น ๆ พากันสูดลมหายใจด้วยปาก ในใจกู่ร้องกึกก้อง

แค่กระบี่เดียวก็ทำให้มหาเทวะดาราอุดรบาดเจ็บสาหัสจนล่าถอยไป พลังอมตะเช่นนี้ น่าตกใจเกินไปแล้ว

“ในตอนแรกเจ้าใช้พลังอันแข็งแกร่งของเจ้าเพื่อพยายามฆ่าและช่วงชิงโชคของข้าไป ตอนนี้ข้าแข็งแกร่งกว่าเจ้า ฆ่าเจ้าก็คือผลกรรม ไม่ได้มีสิ่งใดผิดขาดเกิน”

หลัวซิวก้าวขึ้นไปในอากาศ เสียงของเขาสงบนิ่งแต่มีเจตนาฆ่าที่น่าหวาดเกรง

เขายกมือขึ้นและชี้ขึ้นอีกครั้ง กระบี่แสงเจ็ดสียาวเกือบสิบลี้ ถูกฟันออกไปอีกครั้ง ทั่วทั้งฟ้าดินเงียบสงัด ราวกับว่ากลายเป็นสิ่งเดียวของปริภูมิ