มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1613

ภายใต้การแผดเผาของเปลวเพลิงทำให้ปริภูมิบิดเบี้ยวถูกทำลาย เงาดาบปริภูมิที่หลัวซิวฟันออกมา ก็ได้ถูกแผดเผาสลายไป

“น่าสนใจแฮะ พลังอมตะเพลิงอัคคีของตระกูลจู้ไม่เลวเลย”

หลัวซิวยกมือขึ้นแล้วซัดออกไปหนึ่งฝ่ามือ ในฝ่ามือแฝงไว้ด้วยกฎความตาย ภายใต้การกดทับของพลังฝ่ามือสีดำ ได้ทำให้เปลวเพลิงทั้งหมดสลายไปอย่างไร้ร่องรอย

พลังอมตะถูกทำลายไป สีหน้าของนักยุทธ์ตระกูลจู้ซีดเซียวลงไปทันที เลือดไหลออกมาที่มุมปาก ร่างก้าวถอยหลัง เมื่อมองไปหาหลัวซิวอีกครั้ง ในสายตาแฝงไปด้วยความหวั่นgกรงและตะลึงกลัว

“กฎความตายขั้นสี่?”

ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงเลยว่า คนผู้นี้จะสามารถฝึกฝนกฎทั้งสองชนิดให้มาถึงระดับที่สี่ในเวลาเดียวกัน

ทว่าเขากลับไม่รู้ว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความสามารถส่วนหนึ่งของหลัวซิวเท่านั้น สิ่งที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาก็คือผลการฝึกตนเวทย์ในแดนเทพมารก็สามารถทัดเทียมได้กับราชาเทพ รวมทั้งร่างยุทธ์ร่างเนื้อที่สามารถทัดเทียมราชาแห่งศัสตราวุธได้!

“ผู้เพื่อนยุทธ์ท่านนี้มีผลการฝึกตนลึกล้ำ ข้าน้อยจู้ซิง คราวหน้าหากมีโอกาสค่อยขอคำชี้แนะกับผู้เพื่อนยุทธ์อีกครั้ง ขอลา!”

ชายวัยกลางคนกำหมดโค้งคารวะ จากนั้นร่างกายก็ก้าวถอยหลังไป สายตากลับจับจ้องหลัวซิว ระวังไม่ให้เขาลงมือ

“ข้าให้เจ้าไปได้แล้วหรือ?” ไอสังหารปรากฏขึ้นมาในดวงตาของหลัวซิว คนผู้นี้ได้ลอบทำร้ายตนก่อน กลับคิดจากไปเมื่อพบว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตน แบบนี้มันได้ด้วยหรือ?

“ผู้เพื่อนยุทธ์หมายความเยี่ยงไร? หรือว่าคิดจะเป็นศัตรูกับตระกูลจู้ของข้าอย่างนั้นหรือ?” จู้ซิงทำเสียงฮึดฮัดอย่างเย็นชา กล่าว: “แม้ว่ากฎที่เจ้าควบคุมอยู่นั้นจะร้ายกาจ ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ แต่ถ้าหากคิกหนี เจ้าเองก็รั้งข้าไว้ไม่ได้ แต่หลังจากออกไปจากตำหนักโบราณแห่งนี้ เจ้าจะต้องเผชิญกับการไล่ล่าจากตระกูลจู้ของข้า!”

“ต่อให้เป็นอาจารย์มกุฎเทพของตระกูลจู้ของเจ้ามาที่นี่ ก็ต้องมีจุดจบเพียงว่าถูกข้าต่อยตายเท่านั้น!”