มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1619

“เจ้าฆ่าข้าสิ ทำไม ไม่กล้าหรือ?” ความเย้ยหยันปรากฏขึ้นมาที่มุมปากของจ้าวตงหลิว

วินาทีนี้ในที่สุดหลัวซิวก็เข้าใจ เมื่อสักครู่นี้จ้าวตงหลิวจงใจยั่วยุให้ตัวเองลงมือสังหาร เช่นนี้ก็จะสามารถกระตุ้นพลังอมตะที่อยู่ในร่าง ให้สังหารเขาได้

“เจ้าหนุ่ม ความคิดของเจ้าไม่เลวเลย” ความโกรธเคืองได้ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหลัวซิวเล็กน้อย ผลัวะ ๆ ๆ เสียงตบหน้าได้ดังขึ้นมาติดต่อกันอีกหลายครั้ง ตบจนใบหน้าหล่อเหลาของกลายเป็นเหมือนดั่งหัวหมู

“เจ้าต้องไม่ตายดีแน่!”

“เก่งจริงเจ้าก็ฆ่าข้าสิ เจ้าคนสารเลว!”

จ้าวตงหลิวโวยวาย คำพูดรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ แต่หลัวซิวกลับไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด แม้ว่าจะลงมือ แต่ก็ไม่ได้คิดสังหาร เพียงแค่อัดจนอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บหนักเท่านั้น

ความจริงแล้วหลัวซิวเองก็กำลังหยั่งเชิงอยู่เช่นกัน พบว่าพลังอมตะที่อยู่ในร่างกายของเขาจะถูกกระตุ้นก็ต่อเมื่อเขามีอันตรายถึงชีวิตเท่านั้น

หลัวซิวลงมืออย่างมีขอบเขต ทำให้จ้าวตงหลิวเจ็บปวดแทบตาย จากนั้นก็ไม่ยโสโอหังอีก แต่ได้เอ่ยปากขอร้องอ้อนวอนแทน

“ปล่อยข้าไปเถอะ เจ้ามีข้อเรียกร้องอะไรข้าล้วนรับปาก......”

จ้าวตงหลิวแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว ตอนนี้เขารู้สึกเสียใจมากที่ได้หาเรื่องดาวร้ายผู้นี้ ถึงขาดที่ว่าได้เกิดเป็นประสบการณ์ที่ไม่ดีขึ้นมาในใจ

“ฤทธิ์อมตะชี่รบที่เจ้าแสดงออกมานั้นไม่เลว หากเจ้ายินดีมอบมันออกมาเอง ข้าสามารถพิจารณาปล่อยเจ้าไปได้” หลัวซิวยิ้มกล่าว

“เจ้าฝันไปเถอะ!” จ้าวตงหลิวกัดฟันกล่าว

เขามั่นใจแล้วว่าหลัวซิวจะต้องไม่สังหารตนเองอย่างแน่นอน แม้ว่าจะถูกตีอย่างทรมาน แต่ขอเพียงไม่ตาย รอจนตนถูกส่งออกไป ก็จะมีอาจารย์ของตระกูลจ้าวมาคุ้มครองเอง พอถึงตอนนั้นจะต้องทำให้เจ้าคนนี้รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน

“ดูแล้วเจ้ายังคงไม่ยอมเชื่อฟังสินะ”