มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1646

หยูจือโจวหัวเราะดังลั่น ไม่ได้พูดสิ่งใดไปมากกว่านี้ “เจ้าตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าออกไป”

หลัวซิวหันไปมองซากศิลานั้นอีกครั้ง ทันในนั้นเขาก็ถอนสายตา โดยไม่หวนนึกถึงอีกแม้แต่น้อย

หลังจากนั้นไม่นาน หยูจือโจวเข้าไปในอุโมงค์ลึก หลัวซิวตามอยู่ด้านหลังของเขา ทางเดินภายในคดเคี้ยวมาก หลัวซิวไม่รู้ว่ามันผ่านไปกี่โค้งแล้ว เวลาเป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน ตัวเขาก็ยังคงอยู่ในอุโมงค์ สิ่งรอบข้างก็ยังคงเหมือนกัน มันง่ายที่จะทำให้คนเข้าใจผิดว่ากำลังหมุนอยู่ที่เดิมตลอดเวลา

หลังจากวันที่เก้า หยูจือโจวหยุดกะทันหัน ใบหน้าของเขาซีดลง พร้อมพูดว่า “บาดแผลเก่าของข้ากำลังจะกลับมาอีก ต้องการเวลาเพื่อกดมันไว้”

หลังจากพูดจบ เขาเอนตัวไปด้านข้างและนั่งขัดสมาธิ หยิบเม็ดยาโยนเข้าปากเพื่อกลั่นแปร

หลัวซิวสามารถรับรู้ได้จากน้ำเสียงของเขา หยูจือโจวมีบาดแผลเก่าที่ไม่เคยถูกฟื้นฟู เพียงแค่หลัวซิวไม่ได้ตรวจสภาพร่างกายของเขา จึงไม่รู้ว่าเขาเป็นบาดเจ็บจากสิ่งใดกันแน่

“ในตอนนั้นเหตุใดเจ้าต้องฆ่าตระกูลจ้าว ตระกูลจู้ อีกทั้งยังมีคนของสำนักกระบี่ฟ้ามกุฎอีก?” หลัวซิวก็นั่งลงอีกข้าง เอ่ยปากถามขึ้นมาลอย ๆ

“คนสนิทของข้าทั้งหมดถูกไอ้สัตว์เดียรัจฉานตัวหนึ่งในตระกูลจ้าวฆ่าตาย ลูกสาวของข้าก็ถูกมันใช้เป็นเตากลั่นยาอัคคีเพื่อฝึกเซ่น หากข้าไม่สังหารมัน จะยังเป็นคนอยู่ได้อย่างไร? ต่อมา ตอนที่ข้าถูกตระกูลจ้าวไล่ตามฆ่า คนจากตระกูลจู้ก็เข้ามาช่วย หลังจากนั้น สำนักกระบี่ฟ้ามกุฎก็เข้ามาเกี่ยวพันด้วยอีก”

เวลาผ่านไปกว่าแสนปี ความเกลียดชังในอดีตถูกฝังอยู่ในส่วนลึกที่สุดในหัวใจของหยูจือโจว น้ำเสียงของเขาสงบนิ่ง แต่หลัวซิวสามารถรู้สึกถึงความโกรธแค้นอย่างท่วมท้นในคำพูดนั้น