มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1650

“เหอ ๆ เจ้าหนูนี่ช่างไม่เกรงใจเสียเลย” หยูจือโจวพูดติดตลกออกมาประโยคหนึ่ง

ก็เหมือนกับที่หลัวซิวมองเขาไม่ออก เขาเองก็มองหลัวซิวไม่ออกเช่นเดียวกัน หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เมื่อเห็นว่าตนหยิบหยกโบราณอันล้ำค่าเช่นนี้ออกมา คงจะรีบปฏิเสธยกใหญ่ แต่เขากลับไม่ใช่ รับมันไว้โดยไม่เกรงใจแม้แต่น้อย

“ไปเถิด ถึงเวลาออกจากที่แห่งนี้แล้ว” หยูจือโจวค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนพร้อมเอ่ยกล่าว

ในตอนนี้บาดแผลแห่งฐานยุทธ์ไม่ได้เป็นปัญหาสำคัญกับเขาอีกต่อไป พลังของเขาก็สามารถฟื้นฟูขึ้นสู่สภาวะขั้นสูงได้ภายในเวลาอันสั้น เขาต้องการทำให้ศัตรูสำคัญทั้งสามตระกูลไม่มีวันได้พบความสงบสุข

……

จักรวาลห้วงดารากว้างใหญ่นัก ในพื้นที่แห้งแล้งที่มีคนเข้ามาสำรวจเพียงไม่กี่คน จู่ ๆ ก็มีหลุมดำก็ปรากฏขึ้น ร่างสองร่างก็ลอยออกมาจากหลุมดำนั้นทีละคน

คนทั้งสอง ก็คือหลัวซิวกับหยูจือโจว

หลังจากที่ทั้งสองออกมาแล้ว หลุมดำที่อยู่ข้างหลังพวกเขาก็หายไป หลัวซิวเอาตัวสำนึกผสานลงไปภายในหยกโบราณชิ้นนี้ ก็พลันเห็นพิกัดปริภูมิอย่างเลือนลางซึ่งอยู่ไกลออกไปไกลแสนไกล

ขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ว่า พิกัดของปริภูมิไม่คงที่และแตกต่างกัน เคลื่อนที่ไปในความว่างเปล่าตลอดเวลา

ประเด็นนี้ สามารถยืนยันคำกล่าวของหยูจือโจวได้ หยกโบราณชิ้นนี้สามารถรับรู้ได้ถึงพิกัดของหุบเขาผนึกปีศาจ เป็นกุญแจดอกเดียวที่จะเข้าสู่หุบเขาผนึกปีศาจได้

หุบเขาผนึกปีศาจปริภูมินี้แปลกมาก ตำแหน่งของทางเข้าไม่ตายตัวและทางออกก็ไม่ตายตัวเช่นกัน หยูจือโจวพลิกมือหยิบม้วนหยกออกมา ตัวสำนึกจมลงไปในนั้น

“คราวนี้เคลื่อนย้ายได้ไกลเหลือเกิน” ไม่นาน หยูจือโจวก็ถอนหายใจและพูดว่า “ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในกาแล็กซี่อัมพรเทวแล้ว แต่มาถึงยังกาแล็กซี่คุนหลุนแล้ว”

“กาแล็กซี่คุนหลุน?” หลัวซิวดูประหลาดใจ สำหรับแนวคิดเรื่องกาแล็กซี่เขาพอจะเข้าใจอยู่บ้าง ท่ามกลางจักรวาลกาแล็กซี่ที่เล็กที่สุด ก็คือมีโลกามกุฎเทพเป็นศูนย์กลาง กาแล็กซี่แห่งหนึ่งมีพื้นที่กว้างใหญ่มาก โดยทั่วไปต่างก็อาศัยค่ายวาร์ปในการทะลุผ่านภายในกาแล็กซี่

แต่ถ้าคุณต้องการข้ามกาแล็กซี่ด้วยความเร็วของตนเอง กลับเป็นเรื่องที่ยากมาก เพราะระยะทางที่ไกลเกินไป