มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 168

เสิ่นหยวนหนานทำตาโตค้าง “ภายใต้ความเป็นกับความตาย ง่ายต่อการพัฒนาจริง พังก่อนและตั้งหลักทีหลัง แต่ที่ใช้ชีวิตเสี่ยงเลยนะ ไม่ระวังหน่อยก็จะตาย!”

“และถ้าแกตายไปก็ไม่มีอะไรแล้ว อย่าว่าแต่ผ่านพ้นอะไรบ้าบอเลย”

เสิ่นหยวนหนานปฏิเสธความคิดของหลัวซิวทันที อยากจะให้เขาล้มเลิกความคิดนี้

เป็นผู้แข็งแกร่งชายุทธ์ เขาเองรู้ดีว่าสัมผัสความตายและกดดันมีโอกาสทำให้ผ่านพ้นได้จริง แต่เรื่องอันตรายแบบนี้ จะต้องให้ร่างกายถึงขีดจำกัดสุดๆ รู้ว่าตนไม่มีทางไปต่อได้ถึงจะใช้วิธีแบบนี้

และหลัวซิวยังเป็นหนุ่ม แต่ตั้งใจอดทนหลายปี ผ่านพ้นแดนฝึกจิตเป็นเรื่องที่สำเร็จแน่นอน

ใจร้อนอยากไปเร็ว เหมือนคนขี้ขลาด เป็นข้อห้ามในนักยุทธ์!

หลัวซิวเองก็เข้าใจเรื่องนี้ แต่เขาไม่อยากจะเสียเวลาในการฝึกตน เพราะเหยียนเยว่เอ๋อร์ไม่รู้ไปไหน ตายเกิดก็ไม่รู้

เขาจำเป็นต้องมีพลังอันแกร่งกล้า ถึงจะช่วยเธอได้

เขาหล่อนมีอะไรเกิดขึ้น หลัวซิวจะไม่มีทางให้อภัยตนเองที่ดูแลไม่ได้แม้กระทั่งแฟนของตนเอง

“ท่านครับ ขอร้องแล้วครับ!” หลัวซิวยังคงพูดอย่างยืนหยัด

รับรู้ได้ถึงความคิดที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงของหลัวซิว เสิ่นหยวนหนานหรี่ตามองไปทางเขา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเห็นชอบ ตกใจ เสียดาย หลายอารมณ์ซับซ้อน

เขาเริ่มชื่นชมผู้ชายวัยสิบห้านี้ที่อยู่ตรงหน้า

เพราะเสิ่นหยวนหนานเองใช้เวลานานถึงสิบเจ็ดปีในแดนราชายุทธ์ขั้น5 เขาถามตนเองว่ามีความคิดที่กล้าไปเสียงตายไหม

สถานการณ์ตายขอเกิด ถ้าสำเร็จก็จะไปได้ไกล ไปสู้ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่กว่า

แต่ถ้าไม่สำเร็จ มีทางเดียวคือตาย ทุกอย่างกลายเป็นว่างเปล่า!

ผู้แข็งแกร่งชายุทธ์มีอายุขัยได้มากถึงพันปี ตอนนี้เสิ่นหยวนหนานผ่านไปแล้วสามร้อยกว่าปีแล้ว ถึงแม้ชีวิตนี้จะไม่พัฒนาได้อีก แต่ก็ยังใช้ชีวิตได้อีกราวๆ เจ็ดร้อยกว่าปี

“ไอ้หลัวซิวนี่ อาจจะเป็นเพราะยังหนุ่มก็เลยไม่กลัว ดังนั้นเทียบกับไอ้แก่อย่างตัวเองถือว่าเก่งและมีเสน่ห์!”

ในสายตาของเสิ่นหยวนหนาน ข้อห้ามของนักยุทธ์ หลัวซิวก็ทำไปแล้วคืออยากรีบพัฒนาตนเอง

แล้วเขาเองไม่เคยขี้ขลาดทำผิดข้อห้ามเหรอ?

ไหนๆ ตนเองก็ทำผิดไปแล้ว มีสิทธิ์อะไรที่จะว่าหลัวซิวหล่ะ?

ตั้งแต่ที่มาอยู่ที่เขตการปกครองโตว้ไห่แก๊ง มองไปทั่วก็ไม่มีใครเป็นคู่แข่งของตนเองสักคน เสิ่นหยวนหนานก็มีความอวดของความเป็นราชายุทธ์ คนที่จะทำให้เขาชื่นชมได้ มีน้อยมาก!

“หลัวซิว แกรู้ไหมว่าทำแบบนี้อันตรายแค่ไหน? ระหว่างความตาย อย่างละครึ่ง ฉันเองก็ไม่สามารถควบคุมแรงได้ อาจจะพลาดทำให้แกตาย”

เสิ่นหยวนหนานพูดเตือนอีกครั้ง เขาตัดสินใจแล้ว ถ้าหลัวซิวไม่เปลี่ยนความคิด ถ้าเขายังยืนยันแบบเดิม ตัวเองก็จะทำให้เขาสมหวัง

เสิ่นหยวนหนานคิดว่าเขาพูดขนาดนี้แล้ว หลัวซิวก็จะคิดไตร่ตรองก่อน แต่ที่เขาคิดไม่ถึงคือ หลัวซิวไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

“คุณท่าน ลงมือเถอะครับ”

หลัวซิวสายตาเฉียบคม เผยพลังออกไป ความอาฆาตเผยออกมาหมด ดูเหมือนดาบที่แหลมคม แข็งกร้าว

สัมผัสความตายแต่ไม่ตาย ไม่ใช่เพียงแต่ทำให้เป็นบาดแผลหนักใกล้ตาย จะต้องรู้สึกถึงความตายและเป็นต่อสู้จริงและคอยต่อสู้กับความตาย

“ได้！”

ดวงตาของเสิ่นหยวนหนานมีแสงประกาย ยกมือตบไปทางหลัวซิว ฝ่ามือเต็มไปด้วยผนึกรวมพลังจิตแท้ ปล่อยแสงเขียว

ในวินาทีที่เสิ่นหยวนหนานลงมือ หลังของหลัวซิวก็มีคาบออกมา ที่ตัวมีดมีไฟนรกผนึกรวม ออกแรงเต็มตัว ไม่เก็บแรงไว้ม้าแต่น้อย

การฟันครั้งนี้ของเขา บอกได้เลยว่าแรงเทียบเท่ากับปรมาจารย์แดนฝึกจิตขั้น4ได้แล้ว

“ปั้ง！”

คายที่แรงเช่นนี้พอเผชิญกับฝ่ามือของเสิ่นหยวนหนาน แค่ทำให้เขาหยุดไปสักแป๊บ พลังอันน่ากลัวส่งผ่านดาบมา ทำให้หลัวซิวเลือดพุ่งทันที ต่อด้วยร่างกายกระเด็นออกไป

นี่ไม่ได้แปลว่าร่างของเสิ่นหยวนหนานแข็งแกร่ง แต่เป็นเพราะฝ่ามือของเขาใช้พลังจิตแท้ห่อหุ้มอยู่ ดาบของหลัวซิวฟันไม่ขาดการป้องกันของพลังจิตแท้แม้แต่น้อย

แววตาของเสิ่นหยวนหนานก็หยุดนิ่งสักแป๊บ เขาตั้งใจควบคุมแรงของตัวเอง แต่แรงที่ออกไปเมื่อกี้ก็พอที่จะฆ่า武宗ขั้นต้นแล้ว แต่หลัวซิวแค่เลือดพุ่งและมีแผลในเพียงเล็กน้อย

“ระดับแบบนี้ยังไม่เพียงพอ ฉันไม่รู้สึกถึงความกดดันจากความตายเลย” หลัวซิวตะโกนพูด