มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1703

เหวิง!

ห้วงดาราผืนหนึ่งปรากฏขึ้นด้านหลังของเขา ดาราสีทองสิบแปดดวง ดาราสีดำยี่สิบดวง รวมถึงกฎดาราแปดดวง

ทันใดนั้น ที่ใจกลางห้วงดารา ชีวิต ความตาย เวลา และปริภูมิกลายเป็นวัฏสงสาร ใจกลางของวัฏสงสาร มีตำหนักวัฏสงสารลอยอยู่ ราวกับผู้พิทักษ์ที่ปกปักษ์อยู่ ณ ใจกลางวัฏสงสาร

โครม……

ท้องฟ้าที่สว่างไสว ทันใดนั้นก็กลายเป็นความมืดครึ้ม เสียงคำรามของสายฟ้าสะเทือนลั่นฟ้าดิน เมฆดำพากันลอยเข้ามา

อัสนีสีม่วง ทะเลอัสนีสีทอง กลายเป็นมังกรสายฟ้า แม้กระทั่งกลายเป็นอาวุธมีดหอกดาบง้าวมากมาย ราวกับลมพายุที่โหมกระหน่ำ พลันกดให้ร่างของหลัวซิวจมลงไป

ร่างเนื้อของเขาแตกหักอย่างต่อเนื่องท่ามกลางการชุบร่างของทัณฑ์สายฟ้า จากนั้นก็ได้รับการรักษาโดยร่างอมตะกลับกลายเป็นความแข็งแกร่งที่เพิ่มมากขึ้น

กระบวนการนี้ หลัวซิวได้ประสบมาหลายครั้ง จนเรียกได้ว่าคุ้นเคยจนเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว แม้ว่าสายฟ้าจะฟาดลงไปยังตัวหยั่งรู้ โหมกระหน่ำห้วงดาราที่ถูกกลั่นแปรอยู่ในตัวหยั่งรู้ ความเจ็บปวดจากสายฟ้าที่โจมตีวิญญาณ อย่างมากเขาก็ทำเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น

แม้ว่าผลการฝึกตนของเขา วิญญาณ รวมถึงร่างเนื้อจะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ แต่ว่าพลังของเขาก็ยังคงห่างไกลกับพลังระดับมกุฎเทพอยู่ช่วงหนึ่ง ราวกับมีโซ่ตรวนที่เป็นนามธรรมผูกมัดเขาไว้ นอกเสียจากการบรรลุของแดนใหญ่ ไม่เช่นนั้นเขาจะอยู่ใกล้มกุฎเทพอย่างไม่รู้จบ แต่จะไม่มีวันได้ครอบครองพลังรบที่เทียบเท่าระดับมกุฎเทพอย่างแท้จริงได้

และปรากฏการณ์นี้ ก็คือขีดจำกัด

เขาอยู่ในแดนเทพฟ้า บรรลุถึงสภาวะขีดจำกัด อย่างมากที่สุดก็สามารถข้ามได้เพียงหนึ่งแดนใหญ่เท่านั้น บรรลุถึงขีดจำกัดของราชาเทพ ไม่สามารถบรรลุถึงระดับมกุฎเทพได้

ในความมืดมิด สิ่งนี้ราวกับว่าเป็นการผูกมัดและเจตจำนงของกฎจักรวาลฟ้าดิน เหมือนกับการจองจำอย่างไรอย่างนั้น พันธนาการชีวิตทั้งหมดในจักรวาล

เพื่อที่จะทดสอบสมมุติฐานของตนเอง หลัวซิวเริ่มดูดกลืนกลั่นแปรกมลโลกา เปิดจุดลมปราณร่างเนื้อ