มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1739

“ฮ่า ฮ่า นี่คือของขลังที่อาจารย์ปู่สำนักเซียนเทียนหยุของเราทิ้งไว้ให้ มีผลการฝึกตนหนึ่งในสามของอาจารย์ปู่ ข้าไม่จำเป็นต้องใช้ผลการฝึกฝนของข้าเพื่อกระตุ้นใช้ แค่ใช้มันเพื่อเข้าสู่ศูนย์กลางของห้วงเวลาที่บิดเบือนแค่นั้นก็พอ” หลิวเทียนลู่กล่าวอย่างมั่นใจ

“พวกเจ้าทุกคนมายืนข้างข้า อย่าห่างข้าเกินสามเมตร” หลิวเทียนลู่กล่าว

“ขอรับ!”

พนักยุทธ์หลายคนที่เขาพามาเดินมาหาเขา ระฆังสีดำสนิทลอยอยู่เหนือศีรษะ พวกเขาก็บุกเข้าไปในห้วงเวลาที่บิดเบือนโดยตรง

ฮึ่ม! ...

ภายใต้แรงกดดันจากกฎเวลา เหล่าหลิวเทียนลู่ถูกห่อหุ้มด้วยแสงจากของขลังสีดำ กลุ่มคนเหล่านั้นก็เคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วแล้วหายไป

“ท่านชายเย่ พวกเขาคือ?”

หลัวซิวนำฉียู่หรงออกมา และเมื่อเหล่าหลิวเทียนลู่เข้าสู่ห้วงเวลาที่บิดเบือน ทั้งสองคนก็ซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ แล้ว

ในขณะนี้ ฉียู่หรงก็ตระหนักได้ว่าเย่ห้าวหรานนำนางไปทางนี้เพื่อติดตามคนเหล่านั้น

สำหรับนาง หลัวเทียนลู่ไม่ใช่คนแปลกหน้า แม้ว่านางจะไม่ทราบที่มาที่แท้จริง แต่เคยพบเขาที่งานประมูลมาก่อน และรู้ว่าเขามาจากกองกำลังใหญ่ในโลกาชั้นฟ้า

“กฎเวลาดั้งเดิมที่ 8 งั้นหรือ?”

หลัวซิวได้ยินสิ่งที่หลิวเทียนลู่พูดเมื่อครู่นี้อย่างชัดเจน ซึ่งทำให้เขาเข้าใจกฎเวลาอย่างลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ผู้พูดไม่ได้ตั้งใจพูด แต่ผู้ฟังตั้งใจฟัง คนที่ไม่เข้าใจกฎเวลาจะไม่รู้สึกอะไร แต่สำหรับหลัวซิว กละบทำให้เขาสามารถเข้าใจปัญหาบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจก่อนนี้ได้

กฎดั้งเดิมมี10 ขั้น และกฎเร่งเวลาจะเชี่ยวชาญได้ก็ต่อเมื่อถึงชขั้นที่ 8 เท่านั้น นี่คือสิ่งที่หลัวซิวได้สัมผัสรู้

เวลา หมายถึงอดีต ปัจจุบัน และอนาคต กฎเร่งเวลานั้นสอดคล้องกับอนาคต ซึ่งเป็นสาระสำคัญที่ยากที่สุดของกฎเวลาเช่นกัน

แม้ว่ากฎเวลาของหลัวซิวจะมาถึงแดนดั้งเดิมขั้นที่ 5 แล้ว แต่สัมผัสรู้ของเขาเกี่ยวกับกฎเวลานั้นไม่ลึกซึ้งนัก เขาเข้าใจกฎลดเวลาค่อนข้างมากกว่า และหยุดเวลาก็เข้าใจครึ่งๆ กลางๆเช่นกัน ไม่มีผลอะไร

ในห้วงบิดเบือนข้างหน้า หลิวเทียนลู่และพรรคพวกของเขาสามารถบุกเข้าไปได้ด้วยของขลังที่ผู้แข็งแกร่งจ้าวมหาเทพทิ้งไว้ให้ แต่หลัวซิวไม่มีของขลังเช่นนั้น

“แม่นางฉี เจ้าได้ยินสิ่งที่คนเหล่านั้นพูดเมื่อครู่นี้แล้ว เราคงไม่สามารถบุกเข้าไปในสถานที่แบบนี้ได้” หลัวซิวพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ใช่ เราไม่มีของขลังระดับจ้าวมหาเทพ และแม้ว่าเราจะมี ด้วยผลการฝึกตนของเราก็ไม่สามารถกระตุ้นได้” ฉียู่หรงรู้สึกเสียดายเล็กน้อย แต่ก็พูดด้วยรอยยิ้ม “แต่เรามีแก้วห้วงเวลาจำนวนมาก ไม่สำคัญว่าจะหาชิ้นส่วนใจแห่งศุภรได้หรือไม่”

นางรู้ดีว่าโอกาสบางอย่างอยู่ไม่ใช่ตัวนางจะสามารถจับต้องได้ ดังนั้นนางสามารถได้รับแก้วห้วงเวลามากมาย ฉียู่หรงก็พอใจมาก อย่างน้อยการเดินทางครั้งนี้ก็ไม่เสียเปล่า

“เราไปกันเถอะ ออกจากที่นี่ก่อน” หลัวซิวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม

ระหว่างทางกลับ หลัวซิวและฉีหยู่หรงพบแก้วห้วงเวลาจำนวนมาก แต่ละคนแบ่งคนละครึ่ง มีมากกว่ายี่สิบก้อน มูลค่าหลายพันล้านแก้วเทว

หลังจากเดินออกจากเขตห้ามกาลเวลาแล้วหลัวซิวก็พูดว่า “ข้าจะหาสถานที่ปิดกั้นฝึกตน เราแยกกันที่นี่เถอะ”

เมื่อได้ยินคำพูดของหลัวซิว ดวงตาที่สวยงามของฉียู่หรงเผยให้เห็นถึงความผิดหวัง นางอยากอยู่กับหลัวซิวมาก เพราะความสามารถของคน ๆ นี้แข็งแกร่งมากและเขาจะไม่เอาสมบัติหรือโอกาสที่หาใดๆเองคนเดียว