มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1747

“ข้าต้องการบำเพ็ญพลิกทมิฬ ถ้าเจ้าต้องการช่วยชีวิตผู้หญิงของเจ้า มอบเขาให้กับข้า”

ในขณะที่พูด หลัวซิวใชแรงกดนิ้ว ภาวะขาดอากาศหายใจและวิกฤตความตายทำให้ใบหน้าของหยุนไฉยีซีดลง

แต่หลิวเทียนลู่เพียงแค่มองหยุนไฉยีอย่างเย็นชาเท่านั้น “ถ้าเจ้าต้องการฆ่าก็ฆ่าเลย ผู้หญิงคนนี้เต็มใจที่จะเป็นคู่หมั้นของข้า แค่เพียงเพื่อปกป้องตระกูลของนาง ผู้หญิงประเภทนี้ข้าต้องการเท่าไหร่ก็มีเท่านั้น เจ้าต้องการใช้นางขู่ข้าหรือ?”

หลิวเทียนลู่เหรี่ตามองพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้า “ถ้าเจ้าไม่ใช่หลัวซิว งั้นข้าฆ่าเด๋กคนนี้ เจ้าคงจะไม่ห้ามข้าหนอกนะ?”

ขณะที่พูด มือของหลิวเทียนลู่ผนึกแน่นด้วยแสงสว่าง ด้วยผลการฝึกตนของเขา พียงฝ่ามือเดียวเบาๆ ก็สามารถเสี่ยวเจียงหมิงตายอย่างไร้ซากศพ

รูม่านตาของหลัวซิวหดตัวทันที แน่นอนว่าเขามองออกว่าอีกฝ่ายกำลังหยั่งเชิงเขา หลิวเทียนลู่ผู้นี้ดูเหมือนจะเป็นคุณชายรุ่นที่สองที่หยิ่งยโสจองหอง แต่สามารถฝึกฝนจนถึงแดนนี้ ผู้ใดบ้างที่ไร้เล่ห์กล

สำหรับหยุนไฉยี เมื่อนางได้ยินหลิวเทียนลู่ไม่ได้ให้ความสำคัญกับชีวิตหรือความตายของตัวเอง ทั้งใจก็สิ้นหวังตายไปแล้ว

หลิวเทียนลู่หัวเราะออกมาเสียงเย็น เขายกฝ่ามือขึ้นตบไปยังศีรษะของเสี่ยวเจียงหมิง ในขณะนี้เสี่ยวเจียงหมิงหลับตาลง ร่างกายที่ผอมบางของเขาสั่นเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าในใจของเขาไม่สงบ

ไม่ว่าอย่างไรเขายังเป็นเด็ก แม้ว่าประสบการณ์ชีวิตของเขาจะมีขึ้นๆ ลงๆ และพลิกผัน แต่ก็ไม่มีใครเต็มใจที่จะตายอย่างไม่รู้อะไรเช่นนี้

ทันใดนั้นร่างของหลัวซิวหายไปจากที่เดิม และในพริบตา เขาก็ปรากฏตัวต่อหน้าหลิวเทียนลู่

“แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”