มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1758

“ผู้สืบทอดตัวน้อย……”

ในระหว่างทางที่มุ่งไปยังภูเขาคุนหลุน เสียงของตัวมรณาก็ปรากฏในตัวหยั่งรู้ ทำให้หลัวซิวขมวดคิ้วลง รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก 

ชื่อเรียกเช่นนี้อีกแล้วหรือ ผู้สืบทอดตัวน้อย? ตกลงจะหลุดพ้นจากสมญานามตัวน้อยนี้เมื่อใดกัน?

พ่อแม่ถูกผู้อื่นจับกุมตัวไป เกิดเหตุร้ายต่อผู้คนที่อยู่รอบกาย ทำให้จิตใจของหลัวซิวยิ่งอยากแข็งแกร่งมากขึ้นอย่างอดไม่ได้ เพราะฉะนั้นเขาจึงอยากหลุดพ้นจากสมญานามตัวน้อยนี้มาก ๆ 

ราวกับสามารถรับรู้ความคิดในจิตใจหลัวซิวได้ยังไงอย่างนั้น น้ำเสียงของตัวมรณามีความทะเล้นปนอยู่เล็กน้อย “เจ้าจะหลุดพ้นจากคำนำหน้าตัวน้อยของผู้สืบทอด ก็ต่อเมื่อเจ้าสามารถบรรลุถึงแดนมกุฎเทพ”

“ศักยภาพระดับมกุฎเทพไม่ได้หรือ?”หลัวซิวใช้มือลูบ ๆ จมูก

“ในจักรวาลนี้เป็นเพียงมกุฎเทพกระจอก ๆ แล้วทำอะไรได้? อย่าว่าแต่แปดโลกมหาพิภพเลย มาตรแม้นว่าอยู่ในมหาโลกพันสามก็มีมกุฎเทพเกลื่อนกลาด แค่สายฟ้าธรรมดาที่ผ่าลงจากฟ้า ผ่าตายสิบคน อย่างน้อยก็มีแปดคนที่เป็นมกุฎเทพ”

ลักษณะท่าทีของตัวมรณาดูถูกต่อคำถามนี้ของหลัวซิว 

หลัวซิวกลอกตามองบน เขาค้นพบว่าไม่ว่าจะเป็นเทพแห่งวัฏจักรชีวิตก่อนกลายรูป หรือตัวมรณาในปัจจุบันที่กลายรูปไปแล้วก็ตาม ราวกับว่าพวกเขาคงอยู่เพื่อทำร้ายจิตใจตัวเองยังไงอย่างนั้น

“กำลังรบของแดนมกุฎเทพ เทียบทัดระดับกึ่งจักรพรรดิเทพ มีเพียงถึงวาระนั้น เจ้าถึงจะพอถือว่ามีต้นทุนในการยืนหยัดในดาราจักรวาล ถึงจะมีสิทธิ์หลุดพ้นจากสมญานามตัวน้อย ย่างกรายสู่พงไพรแห่งผู้แข็งแกร่งโดยแท้จริง”ตัวมรณากล่าวเช่นนี้

“หากเจ้าออกมาเพื่อพูดทำร้ายจิตใจข้าโดยเฉพาะละก็ เจ้ากลับไปเถอะ”หลัวซิวพูดอย่างปลง