มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1764

“ระ……หรือว่านี่คือกฎลดเวลาในตำนาน?”ฉีเตียหลงนึกความเป็นไปได้นี้ขึ้นมาได้ภายในเวลาชั่วพริบตา เบิกตากว้าง เผยให้เห็นความหวาดกลัวและหวาดผวาอย่างหาที่สุดไม่ได้

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาฝึกกฎชั้นยอดอย่างเวลาและปริภูมิพร้อมกันอย่างนั้นหรือ? ใต้หล้านี้จะมีคนเช่นนั้นอยู่ได้อย่างไร?

กฎชั้นยอดเพียงอย่างเดียวก็สามารถทำให้คนคนหนึ่งถูกเรียกว่าบุคคลทรงอำนาจในนักยุทธ์แดนเดียวกันแล้ว เนื่องจากระดับความยากในการฝึกกฎชั้นยอดนั้นยากมาก ๆ เพราะฉะนั้นผู้แข็งแกร่งระดับมกุฎเทพส่วนมากจึงฝึกแค่กฎทั่วไป ในประวัติศาสตร์ของตระกูลฉีก็เคยมีอัจฉริยะที่มั่นใจในตัวเองลองฝึกกฎชั้นยอดเช่นกัน ทว่ามากสุดก็แค่ฝึกถึงแดนเทพมารเท่านั้น ก็จะไม่มีการพัฒนาใด ๆ อีกเลย

ราชาเทพที่ฝึกกฎปริภูมิเพียงคนเดียวก็หาพบได้น้อยมาก ๆ แล้ว ราชาเทพที่ฝึกปริภูมิและเวลาพร้อมกัน มาตรแม้นว่าอยู่ในมหาโลกพันสาม ผู้ที่สามารถทำเช่นนี้ได้ก็คงมีเพียงไม่กี่คนหรอกกระมัง?

ฉีเตียหลง ณ วินาทีนี้ตกตะลึงถึงขีดสุด หากเขาทราบตั้งแต่แรกว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้เก่งกาจดุจปีศาจที่น่าสยดสยองละก็ เขาไม่มีทางรุกรานคนประเภทนี้แน่นอน 

ภายใต้ผลกระทบจากกฎลดเวลา ความเร็วในการเคลื่อนที่เขาภาคภูมิใจเปลี่ยนเป็นความเร็วที่เคลื่อนที่เหมือนเต่า 

เงาร่างของหลัวซิวปรากฏตรงหน้าฉีเตียหลง ฝ่ายตรงข้ามได้รับผลกระทบ ทว่าความเร็วของเขากลับไม่ถูกกระทบเลยแม้แต่น้อย 

เวิง!

ง้างหอกยุทธ์มังกรดำขึ้นมา แทงเข้าไปกลางหว่างคิ้วฉีเตียหลง เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีดังกล่าว ฉีเตียหลงอยากต้านทานอย่างสุดชีวิต ทว่ากิริยาท่าทางของร่างกายเขากลับช้าลงหลายเท่าตัวมาก

ฟึ่บ!

หว่างคิ้วของเขาถูกแทงจนทะลุภายในชั่วพริบตาเดียว ช่องจิตหนึ่งดวงก็ถูกหลัวซิวงัดออกมา อสูรดูดจิตโบราณที่เหมือนดั่งสัตว์เลี้ยงวิญญาณที่เกาะอยู่บนไหล่อ้าปากแล้วดูดทีหนึ่ง มันก็กลืนช่องจิตดวงดังกล่าวลงท้องไปแล้ว 

ตั้งแต่อยู่ในดาราแห่งกาลเวลาจนกระทั่งถึงบัดนี้ จำนวนราชาเทพที่หลัวซิวสังหารไปก็มีไม่น้อยแล้ว ซึ่งภายในจำนวนทั้งหมดไม่ขาดแคลนผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งมกุฎเทพ อสูรดูดจิตโบราณระดับเทพฟ้ากลืนกินช่องจิตไปมากขนาดนี้ มันก็ค่อย ๆ เอื้อมถึงจุดที่ใกล้จะบรรลุและวิวัฒนาการแล้ว