มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1782

หลัวซิวทั้งสามคนต่างเดินไปหาที่นั่งนั่งลงตรงซอกมุมของห้องโถงใหญ่ บริเวณรอบ ๆ ล้วนนั่งเต็มไปด้วยผู้คน หลัวซิวยกมือขึ้นมาร่ายยันต์ค่ายอย่างเคยชิน และกลายเป็นค่ายกลคุ้มกันระดับ 8

เมื่อเห็นวิธีการร่ายยันต์ค่ายที่เขาแสดง ผู้คนที่อยู่ในห้องโถงใหญ่ก็ยิ่งรู้สึกเคารพยำเกรงในตัวเขามากขึ้น นักค่ายเทพระดับ 8 ที่ศักยภาพเกะกะระรานคนหนึ่ง นักยุทธ์ทุกคนที่อยู่ต่ำกว่ามกุฎเทพ ไม่มีผู้ใดยินดีไปหาเรื่องเขาเลย 

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องโถงใหญ่ ก่อนจะมุ่งหน้าเดินตรงไปทางหลัวซิวแล้วพูด: “สหายท่านนี้ อิงจากกฎระเบียบของเรืออนัตตา เจ้าสังหารคนคนหนึ่งไป เจ้าจำเป็นต้องส่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งในแหวนเก็บของรวมไปถึงป้ายบัญชาการขึ้นเรือให้ทางเรืออนัตตา”

การที่สามารถสร้างเรืออนัตตาไปมาหาสู่ระหว่างโลกามนุษย์และโลกาชั้นฟ้าได้นั้น กองกำลังที่อยู่เบื้องหลังต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

เมื่อเผชิญหน้ากับคำร้องขอของชายวัยกลางคนผู้นี้ หลัวซิวก็ไม่ได้พูดอะไรไร้สาระมากเช่นกัน ส่งแก้วเทวชั้นกลางห้าร้อยล้านชิ้นออกมาโดยตรง รวมไปถึงป้ายบัญชาการขึ้นเรือสีทองแดงชิ้นนั้น 

ทรัพย์สินในแหวนเก็บของของชายร่างยักษ์ไม่ได้มีเพียงหนึ่งพันล้านเท่านั้น แต่ทว่าคนที่ได้รับแหวนเก็บของก่อนเป็นคนแรกคือหลัวซิว ผู้ใดเล่าจะรู้ว่าภายในมีทรัพย์สินเท่าไหร่กันแน่?

ดังนั้นหลัวซิวจึงจงใจเอาออกมาน้อย ๆ หน่อย แน่นอนอยู่แล้วว่าก็ออกมาน้อยเกินไปไม่ได้เช่นกัน อย่างไรเสียพวกที่อยู่บนเรืออนัตตาก็ไม่ใช่คนโง่ 

สำหรับแก้วเทวห้าร้อยล้านชิ้นที่หลัวซิวส่งออกมานั้น ชายวัยกลางคนก็ไม่พูดอะไรเลยสักคำ เพียงอมยิ้มก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป 

“คนของเรืออนัตตานี่ก็พูดคุยง่ายอยู่นี่”หลัวซิวรู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย 

เพราะฉะนั้นเดิมทีชายร่างยักษ์ผู้นั้นวางแผนที่จะใช้ผลการฝึกตนมาขู่กรรโชกสิ่งของจากหลัวซิวทั้งสามคนสักหน่อย เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าผลการฝึกตนของหลัวซิวรุกรานไม่ง่ายจึงถดถอย

ทว่าเขานึกอย่างไรก็นึกไม่ถึงว่าคนที่ตัวเองประสบพบเจอไม่ใช่คนที่รุกรานไม่ง่าย แต่เป็นอสูรร้ายที่ไม่อาจรุกรานได้เลยด้วยซ้ำ 

ฝึกยุทธ์จนถึงปัจจุบัน จิตสังหารของหลัวซิวก็ยังคงเข้มข้นมาก ๆ เขาจะไม่ลงมือง่าย ๆ ทว่าทันทีที่ลงมือเขาก็จะไม่ปราณีใด ๆ เช่นกัน

ภายในห้องโถงใหญ่แห่งนี้ที่หลัวซิวอยู่มีคนพันกว่าคน เนื่องจากประสิทธิผลการข่มที่เขาสร้างขึ้นมาในเมื่อครู่นี้ ดังนั้นจึงไม่มีคนตาถั่วมาหาเรื่องเขาอีก