มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1798

หนังตาของหลัวซิวก็กระตุกเช่นกัน จากลักษณะท่าทางของสวี่เสวียนอาน สามารถดูออกอยู่ว่าเหมือนหนวดของอสูรกลืนดารานั่นจะไม่ธรรมดา มิเช่นนั้นก็คงไม่ถึงขั้นที่สามารถทำให้ผู้แข็งแกร่งจ้าวมหาเทพสนใจเช่นนี้ ยิ่งกว่านั้นคือเขาไม่รู้สึกเสียดายที่ต้องแตกหักกับจ้าวมหาเทพอีกคนด้วย 

“โกวจิ่งเหอ เจ้าอย่าบีบบังคับให้ข้าต้องลงมือ”

“ข้าบอกว่าไม่มีก็คือไม่มี อย่าคิดว่าที่นี่คือมหาโลกายอดอัมพรเป็นอาณาบริเวณของเจ้า แล้วข้าจะกลัวเจ้า”

จ้าวมหาเทพทั้งสองคนประจันหน้ากันอยู่กลางนภาสูง บรรยากาศดูตึงเครียดเล็กน้อย มีแนวโน้มที่จะเกิดการลงไม้ลงมือกันได้ตลอดเวลาสูงมาก

นักยุทธ์จำนวนมากที่ลงมาจากยอดอัมพรหมายเลข 3 ต่างไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อ ทุกคนต่างพากันถอยหลัง หวังแค่เพียงสามารถออกจากที่นี่ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ 

หลัวซิวก็รีบดึงตัวหนิงหานยู่และฉียู่หรงหญิงสาวทั้งสองคนที่ปะปนอยู่ในกลุ่มคนจากไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน เนื่องจากเขากังวลว่าทันทีที่สวี่เสวียนอานหันเหความสนใจมา ถึงครานั้นหากเขาอยากจากไปจากที่นี่ก็คงทำได้ยากแล้ว 

หลังจากออกมาจากสนามจัตุรัสแล้ว หลัวซิวทั้งสามคนก็มาถึงคูเมืองแห่งหนึ่งของดาวเคราะห์ดวงนี้ ขอบเขตของคูเมืองแห่งนี้กว้างใหญ่มาก ๆ ผู้คนที่เดินไปมาบนถนนล้วนเป็นนักยุทธ์

มาตรแม้นว่าอยู่ในมหาโลกาพันสาม ก็ใช่ว่าทุกคนล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งเสมอไป แต่ทว่าเมื่อเปรียบเทียบกับโลกาอื่น ๆ จำนวนและคุณภาพของผู้แข็งแกร่งจะมากกว่าและสูงกว่า

บนถนนใหญ่ก็มีคนจำนวนมากที่ผลการฝึกตนต่ำ ทว่าผู้ที่ผลการฝึกตนสูงนั้นก็มีไม่น้อยเช่นกัน แค่เดินดูอย่างเรื่อยเปื่อย หลัวซิวก็สัมผัสได้ถึงออร่าของผู้แข็งแกร่งมกุฎเทพหลายคนแล้ว

ที่นี่แก้วเทวก็ยังคงเป็นเงินตราแข็ง หลัวซิวไม่ได้รีบออกจากดาวเคราะห์ดวงนี้แต่อย่างใด มิเช่นนั้นละก็จะถูกผู้อื่นสงสัยได้ง่าย

ฉะนั้นหลังจากเขาหาโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมืองได้แล้ว จากนั้นทั้งสามก็แยกย้ายกันออกไปสืบเสาะข่าวคราว เพื่อให้สะดวกแก่การทำความเข้าใจกับมหาโลกายอดอัมพรอย่างแท้จริงมากขึ้น 

เดินเล่นอยู่บนถนนของคูเมืองแห่งนี้ หลัวซิวจะหรี่ตามองห้วงดาราที่อยู่ห่างออกไปไกลเป็นระยะ ๆ 

“ผู้อาวุโส นี่คือเหล็กจันทราเสวียนที่ท่านซื้อไว้ขอรับ”

จ่ายด้วยแก้วเทว พนักงานขายในชั้นแรกจึงหยิบเหล็กจันทราเสวียนออกมาหนึ่งชิ้นอย่างเคารพนอบน้อม

เหล็กจันทราเสวียนเป็นวัตถุดิบภัณฑ์กลั่นระดับ 7 ที่ค่อนข้างพบเห็นได้บ่อย แต่ทว่ามูลค่าที่อาคารพาณิชย์แห่งนี้ขายกลับสูงกว่าปกติสองเท่า

หลัวซิวโบกมือเก็บวัตถุดิบมาอย่างสบาย ๆ แล้วพูดอย่างเรียบนิ่ง: “ไปชั้นสอง”

“ผู้อาวุโสเชิญขอรับ”พนักงานขายคนดังกล่าวก้มคำนับด้วยความเคารพ พลางทำท่าเชิญขึ้นอาคารอย่างเคารพนอบน้อม

และในเวลานี้เอง ก็มีคนเดินเข้ามาในอาคารพาณิชย์อีก ทำการซื้อวัตถุดิบอย่างหนึ่งอย่างเคยชิน จากนั้นมุ่งหน้าตรงไปยังบันไดที่มุ่งไปสู่ชั้นสอง