มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1805

สาวน้อยชุดม่วงอมยิ้มพลางหยิบม้วนหยกหนึ่งชิ้นออกมายื่นให้หลัวซิว

“เนื้อหาที่อยู่ภายในม้วนหยกดังกล่าวก็คือบททดสอบ คอยเจ้าทำภารกิจเสร็จสิ้นเมื่อใดค่อยกลับมาอีกที”

หลัวซิวรับม้วนหยกมา ปฏิกิริยาแรกของเขาคือนำตัวสำนึกแผ่เข้าไปตรวจภายใน อยากทราบว่ามันคือภารกิจอะไรกันแน่ 

และในเสี้ยววินาทีที่ตัวสำนึกของเขาเพิ่งสัมผัสกับม้วนหยก ออร่าอันมากมายมหาศาลที่ไม่อาจคาดเดาได้ก็แผ่คลุมร่างกายเขากะทันหัน

ภายใต้การแผ่คลุมของพลังออร่าดังกล่าว หลัวซิวรู้สึกว่าเหมือนร่างกายของตัวเองสูญเสียการควบคุมยังไงอย่างนั้น 

“ข้านั้นคือจีเสวียนคง!”

เสียงที่มีอายุดังก้องอยู่ในตัวหยั่งรู้ของหลัวซิว ในขณะที่ใจลอย ราวกับหลัวซิวพบว่ามีผู้อาวุโสที่เปี่ยมล้นไปด้วยความน่าเกรงขามจ้องมองตัวเองลงมาจากที่สูงด้วยดวงตาที่ลึกซึ้ง 

“หอยอดอัมพรมีความแค้นที่ยิ่งใหญ่ต่อข้า ไม่ว่าผู้ใดก็ตามที่อยากเป็นศิษย์ของข้า ต้องสังหารศิษย์ใจกลางคนหนึ่งของหอยอดอัมพร แล้วนำศีรษะของคนดังกล่าวเป็นของขวัญในการกราบไหว้ครู!”

เสี้ยววินาทีที่สิ้นเสียง ก็มีตัวสำนึกหนึ่งซึมเข้าไปภายในตัวหยั่งรู้ของหลัวซิวโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง 

สัมผัสได้ว่าตัวสำนักดังกล่าวได้นอนพักอยู่ในตัวหยั่งรู้ของตัวเอง หลัวซิวจึงขมวดคิ้วลงในทันที จิตใจรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมา

ในที่สุดเขาก็เข้าใจสักทีว่าเหตุใดเหล่าผู้คนที่มากราบไหว้ครูตลอดช่วงแปดหมื่นปีที่ผ่านมานี้ถึงปิดปากเงียบต่อบททดสอบ มีตัวสำนึกดังกล่าวนอนพักอยู่ภายในตัวหยั่งรู้ ถือเป็นการตักเตือนอย่างหนึ่ง หากผู้ใดบังอาจพูดออกไปมั่วซั่ว แค่อาศัยตัวสำนึกดังกล่าวของอาจารย์เสวียนคงก็สามารถสังหารคนคนนั้นภายในชั่วพริบตาเดียวได้แล้ว