มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1813

“เจ้าหมอนั่นคือผู้ใดน่ะ? บังอาจหาตีนกับศิษย์ใจกลางของหอยอดอัมพรอย่างนั้นหรือ?”

“ช่างเป็นชายหนุ่มที่กล้าหาญมาก ๆ ท่าทีนี้เหมือนกำลังจะต่อสู้กันยังไงอย่างนั้น”

“แหะ ๆ ทีนี้เซียวเฟยอับอายแล้วล่ะ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนดึงดันนั่นโผล่หัวมาจากที่ใด”

ความคิดในใจของผู้คนแตกต่างกันออกไป ทว่ากลับคิดไปในทางเดียวกัน สภาพจิตใจของทุกคนล้วนตั้งตารอดูอะไรสนุก ๆ

เซียวเฟยที่อยู่ภายในห้องที่นั่งพิเศษโกรธมากจนใกล้จะอกแตกตายแล้ว มดตัวจ้อยที่ถูกเขามองว่าเป็นขยะตัวหนึ่งบังอาจยั่วยุตนเองอย่างนั้นหรือ?

“มึง! กล้าหาญมาก!”หลังจากนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เซียวเฟยจึงกัดฟันแน่นพลางพูด

“ไม่พอใจก็มาสู้กันสักตั้งสิวะ!”

หลัวซิวก็ทุ่มสุดตัวโดยสิ้นเชิงเช่นกัน ถลกแขนเสื้อขึ้น หาเรื่องอย่างเคร่งขรึมโดยไม่เกรงกลัว

สภาพจิตใจและความคิด ณ วินาทีนี้ทำให้หลัวซิวรู้สึกเหมือนเคยผ่านความรู้สึกนี้มาก่อน เหมือนดั่งปีนั้นเดือนนั้น ครั้นเมื่อเขายังเป็นนักยุทธ์พรสวรรค์เล็ก ๆ คนหนึ่ง เขาโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุดเพื่อโฉมงาม ใช้ชื่อซิวหลัว ใช้ผลการฝึกตนพรสวรรค์กระจอก ๆ ประกาศศักดาว่าจะกวาดล้างสำนักเหลยหวู่ที่มีผู้แข็งแกร่งราชายุทธ์คอยปกปักรักษา

ปัจจุบันเขาเป็นเพียงเทพฟ้าเล็ก ๆ คนหนึ่งเท่านั้น ทว่ายังคงสามารถโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุด ท้าทายสำนักยิ่งใหญ่แข็งแกร่งที่มีผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิเทพปกปักรักษาอย่างหอยอดอัมพร! 

ราวกับว่ากำลังจะมีไฟพ้นออกมาจากดวงตาของหลัวซิวยังไงอย่างนั้น เห็นได้ชัดเจนเลยว่านี่ไม่ใช่การแข่งประมูลแล้ว แต่เป็นการยั่วยุโดยการหักหน้าโดยตรง!

“เจ้ามดตัวจ้อยต่ำต้อยที่หยาบคายน่ารังเกียจ มึงรนหาที่ตาย!”เซียวเฟยตะคอกอย่างเยือกเย็น จากนั้นเขาก็พูดกับผู้ติดตามคนหนึ่งที่อยู่ข้างกาย: “เจ้าไปฆ่ามันซะ!”

ในฐานะที่เป็นสำนักจักรพรรดิเพียงหนึ่งเดียวในมหาโลกายอดอัมพร เมื่อศิษย์ใจกลางทุกคนที่มาจากหอยอดอัมพรเคลื่อนไหวข้างนอก ล้วนเป็นผู้โดดเด่นในสายตาผู้อื่น

เพราะฉะนั้นขณะที่แข่งประมูลในเมื่อครู่นี้ เมื่อเซียวเฟยบอกตัวตนของตนเองออกมา นักยุทธ์ส่วนมากที่อยู่ในห้องโถงใหญ่งานประมูลจึงเลือกที่จะนิ่งเงียบ ไม่ได้แข่งขันกับเขา