มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1825

แววตาของเขาเรียบนิ่งมาก ๆ มุมปากมีรอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏ

“เจ้าทำดีมาก มานั่งสิ”จีเสวียนคงเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ฝั่งตรงข้ามของเขามีเบาะนั่งทรงกลมใบหนึ่งปรากฏโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง 

“กราบขอบคุณผู้อาวุโสขอรับ”หลัวซิวทำท่าคารวะกราบขอบคุณ จากนั้นเขาก็ไม่เกรงใจเช่นกัน ย่างเท้าเดินตรงไปแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามจีเสวียนคง

ในห้วงดาราที่มหาโลกาใบนี้ตั้งอยู่ ผู้ที่มีคุณสมบัตินั่งประจันหน้ากับจีเสวียนคงนั้น มีเพียงผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิเทพเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ถึงแม้จะเป็นจ้าวมหาเทพผู้มากอิทธิพลในกองกำลังทั้งหลายที่มีตำแหน่งอำนาจสูง เมื่ออยู่ต่อหน้าอาจารย์เสวียนคงท่านนี้ ก็ต้องปฏิบัติตามมารยาทของผู้น้อย 

“เหตุใดเจ้าถึงต้องกราบไหว้ข้าเป็นอาจารย์?”หลังจากหลัวซิวนั่งลงแล้ว จีเสวียนคงจึงถามคำถามหนึ่ง

เมื่อหลัวซิวได้ยินคำพูดดังกล่าว ปฏิกิริยาแรกคือเขาอยากตอบกลับว่าฝึกกลั่นยา ทว่าในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากอยู่นั้น จู่ ๆ กลับมีความรู้สึกอย่างหนึ่ง หากตนเองพูดเช่นนี้จริง ๆ จีเสวียนคงกลับจะไม่รับตัวเองเป็นลูกศิษย์

ซึ่งนี่คือสัญชาตญาณอย่างหนึ่ง คำถามที่ดูเรียบง่าย แต่ในความเป็นจริงมันก็เป็นบททดสอบอย่างหนึ่งเช่นกัน สิ่งที่ทดสอบคือเขาจะพูดความจริงหรือไม่

ในส่วนของสาเหตุแท้จริงที่หลัวซิวจะกราบไหว้ครูนั้น ต้องไม่ใช่อยากเรียนรู้เรื่องการกลั่นยาอยู่แล้ว แต่เป็นเพราะโควต้าในการมุ่งไปยังแดนเทวนิรันกาล

เมื่อเปรียบเทียบกับเรื่องนี้แล้ว เรื่องการกลั่นยากลับเป็นเพียงเรื่องรอง

“แดนเทวนิรันกาลกำลังจะเปิดออก ผู้น้อยอยากได้รับสิทธิ์ในการเข้าไปภายในขอรับ”

หลังจากไต่ตรองอยู่พักหนึ่ง หลัวซิวก็เลือกที่จะตอบตามความจริง ความรู้สึกที่จีเสวียนคงผู้นี้มอบให้เขานั้นมันไม่ธรรมดามาก ๆ ความคิดของผู้แข็งแกร่งไร้เทียมทานอย่างเขาเป็นอย่างไรนั้น มันไม่ใช่สิ่งที่เด็กหนุ่มอย่างเขาจะสามารถคาดคะเนได้

เมื่อได้ยินคำตอบของหลัวซิว จีเสวียนคงจึงอมยิ้ม “เจ้ากลั่นยาเป็นหรือไม่?”

“พอเข้าใจอยู่บ้างขอรับ”หลัวซิวตอบกลับโดยไม่ต้องคิด