มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1846

แต่ทว่าหลัวซิวก็ยังคงสังเกตเห็นอยู่ดีว่าใบหน้าของพ่อแม่แก่ชราลงไปเยอะมาก พี่สาวก็ดูไม่อ่อนเยาว์และสวยงามเหมือนอดีตแล้ว ถึงแม้จะมีการต่อชีวิตโดยยาวิเศษในสำนักไท่เสวียน แต่สุดท้ายแล้วพวกเขาก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาทั่วไป และอายุขัยก็เหลือไม่มากแล้ว

ในฐานะที่เป็นมนุษย์ทั่วไป หลัวซิวก็จนปัญญามาก ๆ เช่นกัน หากไม่มีสติปัญญาในการฝึกยุทธ์ ต่อให้เป็นเขาก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงโชคชะตาเช่นนี้ได้ นอกเสียจากว่าสักวันเขาจะสามารถสร้างวัฏสงสารขึ้นมาได้ แต่พ่อแม่ที่ผ่านการเวียนว่ายตายเกิดแล้ว ก็จะไม่มีผลกรรมใด ๆ ต่อเขาอีก 

เก็บลูกแก้วแดนปริศนาเข้ามา หลัวซิวก้มคำนับให้เฒ่าประหลาดเทียนหยุน “ท่านผู้อาวุโสสามารถฟื้นความทรงจำของหงเฟยได้หรือไม่ขอรับ?”

เฒ่าประหลาดเทียนหยุนมองหลัวซิวรอบหนึ่งแล้วส่ายหน้า ก่อนจะตอบกลับว่า :“ความทรงจำของนางไม่ได้ถูกผนึก แต่เป็นการถูกลบทิ้งโดยตรง ข้าก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน”

“สุดท้ายแล้วเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของศิษย์ในสำนักข้า สิ่งของที่อยู่ภายในแหวนเก็บของวงนี้ ถือซะว่าเป็นค่าชดเชยให้เจ้าก็แล้วกัน”เฒ่าประหลาดเทียนหยุนนำแหวนเก็บของวงนั้นของหลิวเซี่ยหานโยนไปให้หลัวซิว

ร่างกายของหลัวซิวนิ่งอึ้งไปโดยสมบูรณ์แล้ว หัวสมองโล่งเปล่า ยิ่งกว่านั้นคือเขาได้รับแหวนเก็บของวงนั้นเลยด้วยซ้ำ แหวนวงนั้นตกใส่ตัวเขาและร่วงหล่นลงไปบนพื้น 

เฒ่าประหลาดเทียนหยุนขมวดคิ้วลงเล็กน้อย เป็นผู้น้อยคนหนึ่งแต่กลับกระทำเช่นนี้ นี่เป็นการไม่ให้เกียรติเขาอย่างไร้ข้อสงสัยเลย

แต่ทว่าในฐานะที่เห็นแก่หน้าจีเสวียนคง เฒ่าประหลาดเทียนหยุนก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยอะไรนัก มิเช่นนั้นก็จะทำให้เขาที่เป็นอาจารย์จักรพรรดิเทพผู้สง่าผ่าเผยดูใจแคบอย่างเห็นได้ชัด  

“ผู้เพื่อนยุทธ์เสวียนคง วิธีการจัดการของข้าสามารถทำให้เจ้าพึงพอใจได้หรือไม่?”เฒ่าประหลาดเทียนหยุนมองไปทางจีเสวียนคง

“ข้าจักพึงพอใจหรือไม่นั้นมันไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือศิษย์ของข้าพึงพอใจหรือไม่”

และในเวลานี้เอง หลัวซิวก็ดึงสติกลับมาได้แล้ว ก่อนที่เขาจะนำสายตาจับจ้องไปทางหงเฟย “ปัจจุบันเจ้าก็น่าจะทราบแล้วว่าความทรงจำของเจ้าถูกหลิวเซี่ยหานลบทิ้งไปแล้ว เจ้าในอดีตมีนามว่าเหยียนเยว่เอ๋อร์ คือภรรยาของข้า”