มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1864

เหนือแท่นบูชา มีกลุ่มควันสีดำสนิทเหมือนดั่งหมึกลอยอยู่ เสียงอันเย็นยะเยือกได้ลอยออกมาจากหมอกควันสีดำ ราวกับมีดวงตาคู่หนึ่ง กำลังจ้องมองหลัวซิวอยู่

“ตบตาทั้งนั้น!” ลำแสงกะพริบขึ้นมาในร่างกายของหลัวซิว กระบี่ไร้เงาและดาบเงาสายฟ้าลอยออกมา ลอยอยู่เหนือศีรษะของเขา ไอสังหารแผ่ซ่าน

พรึ่บ!

หมอกดำสั่นสะท้าน มีมือที่ขาวประดุจหยกข้างหนึ่งยื่นออกมาจากหมอกควันสีดำ และคว้าเข้าไปหาหลัวซิวทันที

มือที่ขาวประดุจหยกข้างนั้น เป็นที่ประจักษ์ว่าเป็นมือของสตรี หรือว่าที่อยู่ด้านในหมอกควันสีดำนี้จะเป็นสตรีนางหนึ่ง?

เพียงแต่ว่าตอนนี้หลัวซิวไม่ได้ไปคิดอะไรมากมายเช่นนั้น เพราะไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร ล้วนเห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะใช้พวกหงเฟยเป็นเครื่องเซ่นสำหรับการสังเวยเลือด

หลัวซิวไม่ไปสนใจความเป็นตายของผู้อื่น แต่หงเฟยคือเยว่เอ๋อร์ของเขา!”

“ไปตายเสีย!”

หลัวซิวตะโกนออกมา กระบี่ไร้เงาและดาบเงาสายฟ้าพุ่งออกไปพร้อมกัน ช้องอากาศที่อยู่โดยรอบถูกตัดออกในทันที แสงสายฟ้าแพร่กระจาย

“ครืน!”

ศัสตราวุธราชาสองชิ้นและมือขาวดั่งหยกกระทบเข้าด้วยกัน แต่ที่ทำให้หลัวซิวต้องตกตะลึงก็คือ ศัสตราวุธราชาทั้งสองชิ้นกลับถูกกระแทกลอยออกไปภายในพริบตา

ในขณะเดียวกัน กระแสพลังอันแรงกล้าสายหนึ่งก็ได้โจมตีเข้ามา ทำให้ร่างกายของหลัวซิวสั่นสะท้าน เซถอยหลังในกลางอากาศไปหลายก้าว รู้สึกหวานที่ลำคอ แทบจะกระอักเลือดออกมา

แต่ว่าสำหรับหลัวซิวแล้วอาการบาดเจ็บเช่นนี้ไม่นับอะไร กระทั่งที่ว่าไม่จำเป็นต้องใช้ร่างอมตะด้วยซ้ำ กฎชีวิตขับเคลื่อนอยู่ในร่างกาย อวัยวะภายในที่ได้รับบาดเจ็บจากการกระแทกฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

ปีกเทพไร้มลทินกระพือถึงขีดสุด เขาพุ่งเข้าไปยังแท่นบูชาด้วยความเร็วสูงสุด เล็งไปที่เสาหินที่หงเฟยถูกผูกเอาไว้

“เจ้าคิดจะช่วยนางหรือ?”