มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1866

ระหว่างที่กล่าวอยู่นั้น สตรีชุดดำก็ได้ยื่นมือชี้ออกไป นิ้วมือที่เรียวขาวดั่งหยก พลันกลายเป็นเถาวัลย์สีดำสนิท มีหนามอยู่เต็มไปหมด สยดสยองน่าขนลุกขนพอง

“พรึ่บ!”

หลัวซิวก็ได้ใช้ตัวสำนึกขับเคลื่อนกระบี่ไร้เงาและดาบเงาสายฟ้าขึ้นมาทันที

ตูม!

เสียงระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวดังสนั่นหวั่นไหว ระลอกคลื่นพลังหมุนปั่นป่วนออกไปรอบทิศ หลัวซิวปกป้องหงเฟยที่อยู่ในอ้อมแขนเอาไว้ อาศัยดาราหยั่งรู้ฝืนรับการโจมตีทางวิญญาณจากไอสังหารอันแรงกล้าอีกครั้ง

เปาะ!

ดาบเงาสายฟ้าส่องเสียงดังเปาะแปะออกมา กระบี่ไร้เงาเองก็ได้ถูกเถาวัลย์สีดำม้วนสะบัดออกไป เถาวัลย์สะบัดเป็นเส้นตรงอยู่ชั่วขณะ เสียงเพี๊ยะดังขึ้น ฟาดลงไปบนหลังของหลัวซิว

เลือดสาดกระเด็นไปทุกทิศ ต่อให้ร่างยุทธ์ร่างเนื้อของหลัวซิวสามารถทัดเทียมได้กับศัสตราวุธราชา แต่ก็ถูกฟาดจนผิดแตก เลือดสด ๆ สาดกระเซ็นไปทั่ว

ผลัวะ!

กระอักเลือดออกมาคำโต หลัวซิวขับเคลื่อนปีกเทพไร้มลทิน และบินมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่อยู่ห่างไกลออกไป

ในขณะเดียวกัน เขาก็ได้กล่าวกับหงเฟยที่อยู่ในอ้อมแขนผ่านทางตัวสำนึก “อีกเดี๋ยวข้าจะฉีกปริภูมิของค่ายกลเพื่อส่งเจ้าออกไป หลังจากที่ออกไปแล้วให้เจ้าหนีไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด”

“แล้วเจ้าเล่า?” หงเฟยมองหลัวซิวด้วยความประหลาดใจ คำพูดของสตรีชุดดำในเมื่อสักครู่นางได้ยินแล้ว รู้ว่าชายสวมหน้ากากสีเลือดที่กอดตัวเองอยู่ผู้นี้ ก็คือคนที่บอกว่าเคยเป็นสามีของตนเองมาก่อนคนนั้น

ที่จริงแล้วความรู้สึกที่มีต่อหลัวซิว หงเฟยเองก็สับสนเช่นกัน เพียงแต่ว่ามีสาเหตุมาจากความดื้อรั้นที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจก้อนนั้น นางไม่ชอบให้คนอื่นมากชักจูงการตัดสินใจและชีวิตของตัวเอง บวกกับที่ความทรงจำที่ผ่านมานั้นไม่อาจฟื้นฟูได้ ต่อให้ทุกคนต่างบอกกับตนว่านางเป็นภรรยาของหลัวซิว ทว่าตัวนางเองกลับไม่มีความรู้สึกเช่นนั้น แล้วจะกลับไปที่ข้างกายของเขาได้อย่างไร?

“เจ้าหนุ่ม คราวนี้เจ้าหนีไปไม่ได้หรอก”

ความเร็วในการเคลื่อนไหวของสตรีชุดดำนั้นเร็วกว่าเขามากนัก ทันใดนั้นเองเถาวัลย์สีดำก็ได้พุ่งขึ้นมาจากพื้นที่อยู่ด้านล่าง เมื่อเหยียดตรงก็เป็นเหมือนกับกระบี่ที่แหลมคมสีดำเล่มหนึ่ง พุ่งเข้าไปหาหลัวซิวที่อยู่กลางอากาศ