มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1867

“ช่างเป็นความรักที่โง่เขลายิ่งนัก ถ้าหากคนที่หนีออกไปเมื่อสักครู่เป็นเจ้า ข้าไม่มีทางที่จะขวางเจ้าเอาไว้ได้แน่ แต่เจ้าได้สูญเสียโอกาสครั้งหนึ่งไปแล้ว ข้าจะไม่ให้เจ้ามีโอกาสหลบหนีเป็นครั้งที่สอง”

สตรีชุดดำนางนั้นจ้องมองหลัวซิวด้วยใบหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน ที่ด้านหลังของนาง มีเถาวัลย์สีดำเต้นระบำอยู่นับไม่ถ้วน ราวกับปีศาจกระหายเลือด

“เจ้าไม่ใช่มนุษย์ ย่อมไม่เข้าใจความรักของมนุษย์อยู่แล้ว” หลัวซิวสีหน้าไร้ความรู้สึก เขามองออกแล้วว่า สตรีชุดดำนางนี้ไม่ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่เป็นเผ่าพันธุ์มาร ร่างจริงของนาง น่าจะเป็นเถาปีศาจโลหิตมารกระหาย

นอกจากนี้แล้วเถาปีศาจโลหิตมารกระหายยังมีความสามารถในการแยกร่างได้ สามารถสร้างร่างอวตารขึ้นมา แต่เมื่อร่างอวตารถูกทำลาย ร่างจริงก็จะพลอยได้รับบาดเจ็บไปด้วย

“ข้าไม่จำเป็นต้องไปเข้าใจ แค่หลอกใช้ความรู้สึกของมนุษย์อย่างพวกกเจ้าก็เพียงพอแล้ว” สตรีชุดดำมีสีหน้าเยาะเย้ยออกมา ก็เพราะได้หลอกใช้ความรู้สึกที่หลัวซิวมีต่อเหยียนเยว่เอ๋อร์ ดังนั้นหลัวซิวที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ถึงได้ตกอยู่ในเงื้อมมือของตน

“หากเจ้าคิดที่อยากได้ชิ้นส่วนศุภรในมือของข้าไปเกรงว่าเจ้าคงต้องผิดหวังแล้ว เพราะชิ้นส่วนศุภรนั้นไม่ได้อยู่ในมือของข้า” หลัวซิวพลันกล่าวขึ้นมา

“เจ้าว่าอย่างไรนะ?” สตรีชุดดำสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที “หรือว่าจะอยู่ในมือของจีเสวียนคง?”

ตัดสถานะมหาปรมาจารย์ยาเซียนออกไป แม้ว่าในบรรดาแข็งแกร่งจักรพรรดิเทพมากมายฝีมือของจีเสวียนคงจะไม่ได้อยู่ในระดับสูงที่สุด แต่จะมองข้ามเขาไปไม่ได้อย่างแน่นอน จักรพรรดิเทพทุกคนต่างก็มีฝีมือ ไม่เช่นนั้นละก็ก็คงไม่สามารถเดินสู่จุดสูงสุดได้ท่ามกลางสิ่งมีชีวิตมากมายไร้ขอบเขตของทั่วทั้งจักรวาล

ถ้าหากชิ้นส่วนศุภรตกอยู่ในมือของจีเสวียนคงแล้วจริง ๆ เช่นนั้นหากนางต้องการแช่งชิงชิ้นส่วนศุภรมามันเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย

สีหน้าของสตรีชุดดำเปลี่ยนไปในทันที นางนึกถึงหงเฟยที่หนีออกไปในเมื่อสักครู่ ถ้าหากไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงละก็ หงเฟยจะต้องได้เดินทางไปหาจีเสวียนคงแล้วแน่

ไม่ต้องพูดถึงว่าความสามารถในตอนนี้ของนางไม่ได้อยู่ในช่วงสูงสุด ต่อให้ฟื้นฟูถึงระดับสูงสุดแล้ว ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจักรพรรดิเทพอย่างแน่นอน

เมื่อนึกถึงว่ายากนักที่ตนจะชิงเอาชิ้นส่วนศุภรมาได้ สตรีชุดดำก็รู้สึกเคียดแค้นหลัวซิวขึ้นมาในทันที