มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1878

“เจ้า……เจ้าเหลวไหล!”ผู้ติดตามวัยกลางคนนั่นที่มีเลือดไหลออกมาจากมุมปากตะคอกเสียงดังลั่นด้วยอารมณ์ที่เดือดดาล 

“หุบปาก!”

ตวนมู่ชางตวาดตำหนิคำหนึ่ง เมื่อครู่เขายังกลุ้มใจอยู่เลยว่าเหตุใดฝ่ายตรงข้ามถึงต้องลงมือทำร้ายผู้อื่น ที่แท้ก็เป็นเพราะลูกน้องของตนทำตัวจองหองพองขนมากเกินไปนี่เอง

ในวันทั่วไปเหล่าผู้คนที่ติดตามตัวเองมักจะอาศัยตัวตนของตัวเอง รวมไปถึงภูมิฐานของตระกูลตวนมู่ไม่เคยเอาผู้ใดมาไว้ในสายตาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทว่าจีเสวียนคงเป็นบุคคลระดับใด? ผู้อื่นเกรงกลัวตระกูลตวนมู่ เขาจีเสวียนคงกลับไม่เกรงกลัว 

พวกไม่ได้เรื่อง ชอบทำให้เสียการ!

ตวนมู่ชางเข้าใจดีมาก ๆ ว่าการติดต่อครั้งแรกตัวเองสามารถเสียหน้าได้เล็กน้อย แต่ทว่าจะพ่ายแพ้ด้านพลังออร่าภายนอกไม่ได้เด็ดขาด 

“เบื้องล่างข้าไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร จะว่าไปนี่ก็เป็นความสะเพร่าของคุณชายอย่างข้าเอง”

ตวนมู่ชางหัวเราะออกมากะทันหัน จากนั้นเขาก็จิ้มนิ้วลงกลางอากาศที่ว่างเปล่า ก่อนจะมีเพลิงอัคคีดวงหนึ่งบินออกไปจากปลายนิ้วเขา แล้วร่วงลงบนตัวผู้ติดตามวัยกลางคนนั่นภายในเสี้ยววินาทีเดียว 

“อ๊ากก! ……”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นมากะทันหัน ผู้ติดตามวัยกลางคนที่มีผลการฝึกตนกึ่งมกุฎเทพนั่นไม่ได้ต่อต้านเลยแม้แต่น้อย ก็ถูกเพลิงอัคคีดวงนี้แผดเผาจนกลายเป็นฝุ่นผงภายในเสี้ยววินาที 

“ล่วงเกินอาจารย์เสวียนคง มันสมควรตายอยู่แล้ว จิตใจของข้านั้นเคารพนับถืออาจารย์เสวียนคงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”

ถึงแม้ตวนมู่ชางจะเป็นคนที่หยิ่งยโอหัง แต่ทว่าเขากลับไม่ใช่คนที่ดูจองหองพองขน เห็นเพียงเขากำจัดลูกน้องคนหนึ่งของตัวเองไปโดยไม่คิดอะไรมาก จากนั้นสายตาของเขามองมาทางหลัวซิวที่อยู่ห่างกันไกล อมยิ้มพลางถาม: “สหายหลัวพึงพอใจต่อการกระทำของข้าหรือไม่?”