มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1877

“เจ้าก็เป็นเพียงทาสรับใช้กระจอก ๆ คนหนึ่ง ชื่อและสมญานามของอาจารย์ข้าเป็นสิ่งที่เจ้าสามารถเรียกตรง ๆ ได้อย่างนั้นหรือ?”

หลัวซิวทำเสียงหึอย่างเยือกเย็นทีหนึ่ง ภายในน้ำเสียงมีพลังแห่งตัวสำนึกที่ไร้รูปแฝงซ่อนอยู่ เขาจักยังดูไม่ออกได้อย่างไร คนดังกล่าวมาส่งจดหมายท้าประลองและคุณชายแห่งตระกูลตวนมู่อะไรนั่นที่เขาหมายถึงต้องมาด้วยความประสงค์ร้ายแน่นอน

ผลการฝึกตนของผู้ติดตามวัยกลางคนนี่ไม่ต่ำ การที่มีคุณสมบัติคอยทำกิจธุระอยู่ข้างกายตวนมู่ชางนั้น ก็มีผลการฝึกตนแดนกึ่งมกุฎเทพอยู่

แต่ทว่าภายใต้เสียงหึอันเยือกเย็นนั่นของหลัวซิว เขากลับรู้สึกว่าตัวหยั่งรู้ของตัวเองสั่นเทิ้ม รู้สึกเวียนศีรษะตาพร่ามัวขึ้นมาภายในพริบตา พลางอุทานคำว่าแย่แล้วในใจ 

ที่พักของหลัวซิวคือชั้นสองของโรงเตี๊ยม เห็นเพียงเขายื่นมือออกไปแล้วกำมือทีหนึ่ง ชี่จิ้งหนึ่งก็ม้วนพัดจดหมายท้าประลองที่อยู่ในมือฝ่ายตรงข้ามมา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือก: “กลับไปบอกคุณชายอะไรนั่นของเจ้าว่าจดหมายท้าประลองนี้ ข้ารับไว้แล้ว!”

ในระหว่างที่พูดอยู่นั้น ภายในน้ำเสียงของเขามีพลังโจมตี​​ตัวสำนึกวิญญาณแฝงซ่อนอยู่อีกครั้ง ราวกับค้อนหนักอันหนึ่งทุบลงตัวหยั่งของรู้ฝ่ายตรงข้ามจนเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น 

“อั่ก!”

ครั้งนี้ผู้ติดตามวัยกลางคนยิ่งต้านทานไม่ไหว ร่างกายบินออกไปจากชั้นสองภายในพริบตา กระเด็นออกจากโรงเตี๊ยมโดยตรง แล้วกระแทกลงตรงหน้าพวกตวนมู่ชาง

“สมน้ำหน้า! กระทืบได้สวยงามมาก!”

แม้จะมองไม่ชัดเจนว่าหลัวซิวลงมืออย่างไร แต่เมื่อเห็นทาสรับใช้ที่น่ารังเกียจนั่นกระเด็นออกไปพร้อมกับกระอักเลือด จีเสี่ยวจื่อก็อยากปรบมือร้องสะใจอย่างอดไม่ได้ 

ในฐานะที่เป็นหลานสาวของจีเสวียนคง จีเสี่ยวจื่อเข้าใจบุญคุณความแค้นระหว่างท่านปูนางและตระกูลตวนมู่ดีมาก ๆ อย่างไรเสียเมื่อปีนั้นการที่ท่านปู่นางสามารถยืนสูงตระหง่านและมั่นคงดั่งขุนเขาอยู่บนจุดสูงสุดของวิถียาในมหาโลกายอดอัมพรได้นั้น พอจะพูดได้เลยว่าเขาค่อย ๆ เดินขึ้นมาบนตำแหน่งนี้โดยการเหยียบย่ำภาพลักษณ์หน้าตาของตระกูลตวนมู่