มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1876

“วันนี้ข้าตวนมู่ชางจะประลองฝีมือด้านวิถียากับลูกศิษย์ของอาจารย์เสวียนคง ได้โปรดผู้เพื่อนยุทธ์ทุกคนที่อยู่ที่นี้เป็นพยานด้วย!”

จากความภาคภูมิใจในตัวเองของตวนมู่ชาง เขาไม่มีทางเอาจดหมายท้าประลองไปให้หลัวซิวด้วยตัวเองอยู่แล้ว มิเช่นนั้นละก็จะเท่ากับเป็นการทำให้พลังออร่าของตัวเองดูอ่อนลง

และสาเหตุที่เขามาถึงหน้าประตูโรงเตี๊ยมแห่งนี้นั้น ก็เพื่อสร้างชื่อเสียงและอิทธิพล

“เหอะ ๆ พรสวรรค์ด้านวิถียาของศิษย์พี่ตวนมู่นั้นสูงกว่าครั้นเมื่ออาจารย์เสวียนคงนั่นยังเป็นวัยรุ่นเสียอีก การที่เราทุกคนสามารถเป็นพยานได้นั้น ถือเป็นเกียรติยศของพวกเรา!”

“ใช่แล้ว ๆ แต่แค่ไม่รู้ว่าลูกศิษย์คนนั้นของอาจารย์เสวียนคงจะมีความสามารถสมคำเลื่องลือหรือไม่”

ผู้คนที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ต่างสรรเสริญเยินยออย่างไม่หยุดหย่อน พวกเขาไม่กล้านินทาว่าร้ายอาจารย์เสวียนคง แต่ถ้าเกิดเป็นเพียงลูกศิษย์ของอาจารย์เสวียนคงละก็ ทุกอย่างก็จะแตกต่างออกไป

จากการที่คำพูดของตวนมู่ชางได้จบลง ผู้ติดตามคนดังกล่าวก็เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมพร้อมกับจดหมายเชิญแล้ว

ภายในห้องพักของโรงเตี๊ยม หลัวซิวจัดวางค่ายกลไว้บริเวณรอบ ๆ ณ บัดนี้ เขากำลังนั่งขัดสมาธิอยู่ภายในห้องพักพลางตระหนักรู้กฎเวลาที่แฝงซ่อนอยู่ในเศษใจแห่งศุภร

ปัจจุบันเขาเน้นฝึกกฎเวลาเป็นหลัก เนื่องจากเขาอยากฝึกกฎเวลาให้ถึงแดนขั้น 8 ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ เพื่อฟื้นคืนชีพเสี่ยวเจียงหมิงรวมไปถึงช่วยหงเฟยฟื้นฟูความทรงจำในส่วนของเหยียนเยว่เอ๋อร์กลับคืนมา

อย่างไรก็ตามกฎเป็นสิ่งที่คลุมเครือเข้าใจยากตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ในบรรดากฎทั้งหมดในจักรวาลฟ้าดิน กระดูกมนตรากำราบเลื่องลือในเรื่องเป็นกฎที่ฝึกยากที่สุด ถึงแม้ความสามารถในการตระหนักรู้ของหลัวซิวจะน่าทึ่ง ความสามารถในการตระหนักรู้ด้านกฎอยู่เหนือคนอื่น ๆ แต่ถ้าเกิดเขาอยากฝึกกฎเวลาให้บรรลุถึงแดงขั้นที่ 8 นั้น กลับไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน 

มิหนำซ้ำยิ่งแดนกฎสูงมากเท่าไหร่ การที่อยากยกระดับนั้นยังจำเป็นต้องมีโอกาสและจุดหัวเลี้ยวหัวต่อ ซึ่งการตระหนักรู้อย่างไม่หยุดหย่อนใช่ว่าจะได้ผลเสมอไป