มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1892

เวลาผ่านพ้นไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว ในขณะที่ทุกคนล้วนรู้สึกว่าวินาทีต่อไปหลัวซิวก็จะกลั่นยาล้มเหลวเพราะผลการฝึกตนประคับประคองต่อไปไม่ไหวอยู่นั้น ทว่าตั้งแต่เริ่มต้นจนกระทั่งถึงบัดนี้ สีหน้าของหลัวซิวกลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ เลยแม้แต่น้อย 

“เวิง!”

เตายาที่ใช้กลั่นยาสั่นเทิ้มจนเสียงดังเวิง ๆ ทันใดนั้นเองก็มีแสงสาดส่องออกไปทั่วทุกสารทิศ ไม่นึกเลยว่ายาเซียนระดับมกุฎทั้งห้าต้นจะเปลี่ยนแปลงเป็นยาน้ำจนสำเร็จ 

“นะ…..นี่มันเป็นไปไม่ได้!”

คนแรกที่รู้สึกตื่นเต้นและอุทานออกมาเป็นเสียงไม่ใช่ผู้อื่นใด ในทางตรงกันข้ามมันกลับคู่ต่อสู้ของหลัวซิว ตวนมู่ชาง

แม้เขาที่มีผลการฝึกตนกึ่งมกุฎเทพก็ไม่สามารถกลั่นแปรยาเซียนระดับมกุฎห้าต้นให้กลายเป็นยาน้ำในครั้งเดียวได้แน่นอน เนื่องจากการที่จะทำถึงขั้นนี้ได้นั้น ไม่ใช่แดนกลั่นยาของตัวบุคคลเท่านั้นที่ต้องบรรลุถึงระดับที่สูงมาก ๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือผลการฝึกตนของตัวเองจะสามารถประคับประคองได้หรือไม่

แต่เห็นได้ชัดเจนเลยว่าผลการฝึกตนของหลัวซิวผู้นี้อยู่ที่ประมาณราชาเทพขั้น 7 ถึงแม้เขาจะปกปิดศักยภาพ ผลการฝึกตนของเขาก็คงสูงไม่เท่าไหร่ เขาจะมีทางมีผลการฝึกตนที่ลึกซึ้งเช่นนี้ได้อย่างไร?

และสิ่งที่ทำให้คนไม่เข้าใจมากกว่านั้นคือ หลังจากที่กลั่นแปรยาเซียนระดับมกุฎห้าต้นให้กลายเป็นยาน้ำแล้ว ไม่นึกเลยว่าสภาพเขาจะดูสบายกายสบายใจมาก ราวกับว่าผลการฝึกตนของเขาไม่สูญเสียไปเลยแม้แต่น้อย

หลัวซิวไม่ได้สนใจความตะลึงและความน่าทึ่งของผู้คนที่อยู่รอบ ๆ หลังจากที่กลั่นแปรยาเซียนทั้งหมดจนกลายเป็นยาน้ำแล้ว เขาก็เข้าสู่ขั้นตอนการหลอมรวมยาน้ำโดยตรง

และตวนมู่ชางที่นำอยู่ตั้งแต่ตอนแรก ก็กำลังอยู่ในขั้นตอนดังกล่าวเช่นกัน 

“เจ้าหมอนี่……”จีเสวียนคงที่อยู่บนแท่นผู้ชมถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย ถึงแม้เขาจะเป็นอาจารย์ของหลัวซิว ทว่ากลับไม่แน่ชัดเช่นกันว่าเจ้าหมอนั่นทำเช่นนี้ได้อย่างไรกันแน่

ผลการฝึกตนของเจ้าหมอนั่นเป็นเพียงแดนเทพฟ้า แต่ทว่ากลับทำให้ผู้แข็งแกร่งจักรพรรดิเทพอย่างเขารู้สึกดูไม่ออกทายไม่ถูก