มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1904

“เส้นทางแห่งสายเลือด นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?”

เยาเย่ตกตะลึงมากจนหน้าถอดสี เขาเข้าใจดีมากว่าวิถียุทธ์ในการฝึกสายเลือดเช่นนี้เป็นของวิชาบรรพเทพโลหิตโดยเฉพาะ แต่ไม่นึกเลยว่าคนดังกล่าวก็มีปราณเลือดพลังเทพที่มากมายมหาศาลเช่นนี้ด้วยอย่างนั้นหรือ หรือว่าเขาก็เคยฝึกเคล็ดกลั่นโลหิตบรรพมาร? 

“ตู้มม!”

ภายในเวลาชั่วลมหายใจเดียว เยาเย่ถูกหมัดหนึ่งของหลัวซิวโจมตีจนบินลอยออกไปพร้อมกับเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น เสื้อผ้าและเนื้อหนังบริเวณหน้าอกแตกราวหมด เผยให้เห็นกระดูกสีเหลืองทองที่อยู่ด้านใน

สีหน้าของเยาเย่ขาวซีดเล็กน้อย เขามองหลัวซิวอย่างเหลือเชื่อ “เจ้าจะมีทางเคยฝึกเคล็ดกลั่นโลหิตบรรพมารมาก่อนได้อย่างไร? เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่?”

จักรพรรดิมารบุกเบิกแตกต่างจากมหาจักรพรรดิยุทธ์อื่น ๆ หลังจากที่เขาดับสลายสูญสิ้นแล้ว สถานที่ที่เขานั่งฌานละสังขารกลายเป็นเขตต้องห้าม ซึ่งมีเพียงผู้ที่บุกรุกเข้าไปยังเขตต้องห้ามได้ ถึงจะมีโอกาสได้รับการถ่ายทอดสืบสานสูงสุดของมหาจักรพรรดิยุทธ์เผ่ามารท่านนี้ 

เยาเย่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีคนอื่น ๆ ที่ได้รับการถ่ายทอดสืบสานและมีชีวิตรอดออกมาจากแดนต้องห้ามบรรพมาร โดยเฉพาะเจ้าหมอนี่ที่อยู่ตรงหน้ายังเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์คนหนึ่งอีกด้วย 

“ไสหัวไป!”

หลัวซิวไม่ได้ตอบกลับ เขม็งทองเยาเย่ด้วยสีหน้าอารมณ์ที่เย็นเยือก จิตสังหารทะลักออกมาดั่งกระแสน้ำ 

เยาเย่กัดฟันแน่นอย่างไม่ยอมเล็กน้อย แท้จริงแล้วเขามั่นใจในศักยภาพความสามารถของตัวเองอย่างเต็มเปี่ยมเลย ทว่าหลังจากฝ่ายตรงข้ามปลดปล่อยปราณเลือดพลังเทพที่ทรงพลังกว่าตนเองหนึ่งขั้นออกมา ความมั่นใจของเขาที่มีต่อตนเองก็สั่นคลอนอย่างอดไม่ได้ 

สำหรับหลัวซิวนั้น แท้จริงแล้วเขาก็ไม่อยากลงไม้ลงมืออย่างยิ่งใหญ่จริง ๆ อย่างน้อยทั้งสองก็ไม่ได้ใช้ของขลังอาวุธสงคราม และไม่เคยปลดปล่อยเคล็ดวิชาพลังอมตะใด ๆ ออกมาเช่นกัน

ผู้ที่อยู่ในแดนเดียวกันมีทั้งผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นอัจฉริยะราชา อัจฉริยะมกุฎ อัจฉริยะเจ้ายุทธจักรและจักรพรรดิ อัจฉริยะในแดนเดียวกันที่สามารถเรียกว่าเป็นอัจฉริยะจักรพรรดินั้น สูงสุดสามารถข้ามแดนสังหารศัตรูที่อยู่เหนือตนหนึ่งแดนใหญ่ได้