มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1905

สรุปแล้วแดนเทวนิรันกาลกว้างใหญ่มากเพียงใดกันนั้น ไม่มีผู้ใดทราบได้เลย มีพื้นที่ที่กว้างใหญ่มาก ๆ อีกแห่งหนึ่งที่ยังไม่เคยมีผู้ใดสืบเท้าเข้าไป

ทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำลงบนดาวเคราะห์ หลัวซิวก็สามารถสัมผัสได้ถึงชี่โหดมหากาฬที่แฝงซ่อนอยู่ กระแสสัมผัสของเขาผนึกพิกัดของจีเสี่ยวจื่ออยู่ตลอดเวลา 

และมันก็เหมือนดังที่หลัวซิวคาดการณ์เอาไว้ในตอนแรกเริ่มทุกประการจริง ๆ สิ่งเดียวที่ยัยจีเสี่ยวจื่อนั่นเกรงกลัวก็คือใต้หล้านี้ไม่วุ่นวายอลหม่าน อุปนิสัยที่ไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินนั่น นางไม่ได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์อยู่รอบนอกของแดนเทวนิรันกาลอย่างซื่อตรงแต่อย่างใด แต่เป็นการบุกไปยังเขตพื้นที่ศูนย์กลางของห้วงดาราแห่งนี้ 

เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว หลัวซิวจึงไม่กล้าอยู่ห่างไกลจากนางมากนัก มิเช่นนั้นหากมีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้นละก็ เขาอาจจะลงมือช่วยเหลือไม่ทัน

“โฮกก!”

อสูรโบราณตัวหนึ่งคำรามพลางกระโจนเข้ามาฆ่า ซึ่งมันคืออสูรเสือตัวหนึ่ง ตรงกลางศีรษะของมันมีนอที่เฉียบคมดุจดาบกระบี่ 

นั่นคืออสูรโบราณระดับราชาเทพตัวหนึ่ง ซึ่งหาพบได้บ่อยในแดนเทวนิรันกาล

หลัวซิวไม่ต้องลงมือเลยด้วยซ้ำ อสูรดูดจิตก็คำรามแล้วพุ่งตรงไปแล้ว อสูรเสือที่มีนอกลางศีรษะตัวนั้นถูกชนจนบินลอยออกไปอย่างรวดเร็ว ขนหนังและเลือดเนื้อทั้งตัวเละจนเลือนลาง เลือดสีแดงสดไหลนองกองเต็มพื้น

หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง หลัวซิวก็ประสบพบเจอกับฝูงหมาป่าขจันทราสีเงินอีก หมาป่าขจันทราสีเงินประเภทนี้ก็เป็นอสูรโบราณประเภทหนึ่งเช่นกัน เชี่ยวชาญด้านความเร็วในการเคลื่อนที่ ถูกขนานนามว่าสามารถไล่ตามแรงลมและแสงจันทร์ เขี้ยวและกรงเล็บของพวกมันเฉียบคมดุจกระบี่ ขนหนังเรียบลื่นและแข็งแกร่ง พลังโจมตีสร้างความเสียหายให้พวกมันได้ยากมาก

ความเร็วในการเคลื่อนที่ของฝูงหมาป่าขจันทราสีเงินนี้รวดเร็วมาก ๆ แต่ทว่าเมื่อเปรียบเทียบกันนอกจากราชาหมาป่าแล้ว ศักยภาพโดยรวมของพวกมันกลับค่อนข้างอ่อนมาก 

ตั้งแต่เข้ามาในแดนเทวนิรันกาลจนกระทั่งถึงบัดนี้ หลัวซิวก็เคยลงมือต่อเยาเย่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น เวลาส่วนมากเขาล้วนนั่งท่าขัดสมาธิอยู่บนศีรษะอสูรดูดจิตด้วยสมาธิที่แน่วแน่แม้จะมีเรื่องยุ่งใจมากมายก็ตาม

อสูรดูดจิต ณ ปัจจุบันบรรลุถึงระดับราชาเทพ เริ่มตั้งตัวขึ้นมาจนมีอิทธิพลในระดับหนึ่งแล้ว มันคำรามเสียงดังทีหนึ่ง แขนขาทั้งสี่ข้างของหมาป่าขจันทราสีเงินนับสิบตัวที่เข้ามาใกล้ก็อ่อนแรง แล้วล้มลงไปบนพื้นจนเสียงดังฟึ่บ 

จากนั้นฝูงหมาป่าที่อยู่ด้านหลังกลับกระโจนเข้ามาฆ่าโดยไม่เกรงกลัวความตายดั่งกระแสน้ำ