มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1946

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเทพบุตรท้ายแถวคนนี้ของวังมหาวาลเป็นคนที่ใจเหี้ยมใจจืดคนหน่ึงจริง ๆ

เมื่อเห็นว่าแหใหญ่สีเขียวนั่นกำลังจะแผ่คลุมลงมาแล้ว ส่วนเสิ่นปิงหยูสตรีทั้งสองกลับไม่มีแรงที่จะต่อต้านได้เลยด้วยซ้ำ 

ผู้คนที่อยู่บริเวณรอบ ๆ ล้วนนิ่งเงียบ นี่เป็นการต่อสู้ภายในวังมหาวาล ไม่มีผู้ใดมีความคิดที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย

ทว่าในเวลานี้เอง เงาดำร่างหนึ่งกลับจุติลงมาจากฟ้ากะทันหัน คุ้มกันเสิ่นปิงหยูและสตรีข้างกายนางเอาไว้ด้านหลัง 

“ฉึก!”

แสงหอกดวงหนึ่งฉีกกระชากปริภูมิ แหใหญ่สีเขียวนั่นจึงถูกฟันจนแหลกสลายคาที่ สีหน้าของนักยุทธ์ที่เรียกแหเขียวออกมาเปลี่ยนไป และถูกพลังโจมตีแว้งทำร้าย

ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ดึงดูดความสนใจของคนได้ไม่น้อย แหใหญ่สีเขียวนั่นคือของขลังระดับมกุฎเทพ ไม่นึกเลยว่าจะถูกผู้อื่นทำลายล้างในกระบวนท่าเดียวอย่างนั้นหรือ? 

“เจ้าเองหรือ?”

ดวงตาของซูปินดูเข้มงวดขึ้น เขาไม่รู้จักหลัวซิวแต่อย่างใด ทว่ากลับทราบอยู่ว่าคนดังกล่าวเคยทะเลาะเบาะแว้งกับมู่ช่าวหวง อีกทั้งสตรีที่อยู่ข้างกายเขายังมีผลการฝึกตนเป็นมกุฎเทพด้วย

เมื่อแหงนหน้ามองขึ้นไป ซูปินก็มองเห็นอสูรดูดจิตตัวหนึ่ง อีกทั้งมองเห็นจีเสี่ยวจื่อที่กำลังยืนอยู่บนศีรษะของอสูรยักษ์ที่หน้าตาดุร้ายตัวนี้

“สหาย เจ้าแน่ใจหรือว่าจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องในวังมหาวาลของเรา?”ซูปินไม่อยากรุกรานยอดฝีมือที่มีศักยภาพลึกซึ้งจนไม่อาจคาดเดาได้ ด้วยเหตุนี้น้ำเสียงที่เขาพูดก็ค่อนข้างรื่นหูเช่นกัน

“พวกคนที่อยู่ข้างกายเจ้าก็เป็นคนในวังมหาวาลเช่นกันหรือ?”หลัวซิวเบ้ปาก “ในเมื่อคนที่อยู่ข้างกายเจ้าสามารถเข้ามายุ่งเกี่ยวได้ แล้วเหตุใดข้าถึงไม่สามารถเข้ามายุ่งเกี่ยวได้ด้วยเล่า?”

“เจ้าหนู มึงจองหองมากเลยนี่”