มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1978

และก็เป็นเพราะความกังวลใจต่อกัน นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทั้งสองไม่ได้ต่อสู้กันทันทีที่พบหน้า ไม่เช่นนั้น หลัวซิวก็คงลงมือไปนานแล้ว เพื่อขจัดปัญหาในอนาคต

เขารู้ดีว่า คนอย่างพระโอรสจ้านเทียน บนตัวเขาต้องมีไพ่ตายที่แข็งแกร่งเพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ คิดจะสังหารคนประเภทนี้ไม่ใช่เรื่องที่ทำได้โดยง่าย

“ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการพูด เช่นนั้นข้าก็จะไม่ถาม แต่สำหรับเรื่องดอกถานฮวาเทียนเต้า ข้าต้องกานร่วมมือกับเจ้า เจ้าจะว่าอย่างไร?” พระโอรสจ้านเทียนพูดเสียงเรียบ

“ร่วมมือ? เหตุใดข้าจึงต้องร่วมมือกับเจ้า?” หลัวซิวเผยรอยยิ้มบาง ๆ ออกมา “หรือว่าเจ้ามีวิธีใดที่จะไม่ถูกผลกระทบของอาณาเวลา?”

“ถึงแม้ว่าข้าจะไม่มีวิธี แต่หากใช้กระบี่ตรีภพที่เข้าได้รับมาเปิดทาง ก็สามารถเก็บเอาดอกถานฮวาเทียนเต้ามาได้เป็นแน่”

แม้ว่าคำพูดของหลัวซิวจะไร้ซึ่งความเกรงใจ อีกทั้งยังมีความเย้ยหยันแฝงอยู่อีกด้วย แต่พระโอรสจ้านเทียนก็ทำได้เพียงฝืนอดทนอดกลั้นเอาไว้ และพูดไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ในเมื่อข้าใช้กระบี่ตรีภพก็สามารถเปิดทางเข้าไปได้โดยตรง แล้วเหตุใดจึงต้องร่วมมือกับเจ้าอีก?” หลัวซิวมองไปยังพระโอรสจ้านเทียน แฝงด้วยรอยยิ้มเชิงหยอกล้อเล็กน้อย

สีหน้าของพระโอรสจ้านเทียนยิ่งคร่ำเครียดยิ่งกว่าเดิม ด้วยตัวตนของเขา ภายในจักรวาลมหาโลกาพันสาม ใครบ้างที่เคยกล้าดูถูกตนเช่นนี้?

หลัวซิวคร้านจะสนใจพระโอรสจ้านเทียนต่อไป จึงหันไปพูดกับเสิ่นปิงหยูแทน “ปิงหยู เปิดทาง! ”

“ได้”

เสิ่นปิงหยูเดินไปด้านหน้า ฝักกระบี่ในอ้อมแขนของนางก็ส่งเสียงดังกึกก้อง ออร่าตรีภพแพร่ขยายออกมาจากรอบกายของนาง แล้วใช้กระบี่ตรีภพฟาดออกไปด้านหน้า

เมื่อเห็นฉากนี้ สายตาของทุกคนก็พลันรี่ลงทันที

“เป็นไปได้อย่างไร? เสิ่นปิงหยูก็สามารถควบคุมกระบี่ตรีภพได้?” พระโอรสจ้านเทียนเบิกตาโพล่ง ในวันนี้เขาสามารถคาดเดาได้ว่า หากต้องการควบคุมกระบี่ตรีภพ ก็จำเป็นต้องมีฐานร่างตรีภพ