มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1990

ค่ายกลที่รายล้อมอยู่รอบลานสวน ต่างก็เป็นค่ายที่เขาจัดวางเอาไว้ในตอนนั้น ยิ่งไปกว่านั้นระดับความรู้ลึกซึ้งด้านค่ายกลของเขาในวันนี้ได้เข้าสู่แดนปรมาจารย์ระดับมกุฎแล้ว สามารถเดินผ่านวิชาห้ามค่ายกลเหล่านี้ได้ตามที่ใจต้องการ

แต่เมื่อมาถึงลานสวนแล้ว กลับอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เพราะว่าที่ด้านของลานสวนกลับไม่สามารถสัมผัสได้ถึงออร่าของฉียู่หรงและหนิงหานยู่ และเมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ที่นี่ ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอาศัยอยู่ในนั้นมาระยะหนึ่งแล้ว

“ไม่มีคนอยู่หรือ?” จีเสี่ยวจื่อเดินตามมาด้านหลังหลัวซิว หันหน้าไปมองทั่วทั้งสี่ทิศ ก็ไม่พบว่ามีคนอื่นอยู่

“ไม่ควรเป็นเช่นนี้ ในตอนนั้นข้าให้คำมั่นกับพวกนางไว้แล้วว่าจะกลับมาที่นี่” หลัวซิวพูดเสียงขรึม เขาดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

“เป็นไปได้ว่าพวกนางมีบางอย่างที่ต้องทำ ดังนั้นพวกนางจึงออกไป?” จีเสี่ยวจื่อกล่าว

หลัวซิวส่ายหน้าไปมา นางรู้จักนิสัยของฉียู่หรงและหนิงหานยู่ยิ่งกว่าใคร ตราบใดที่เขาไม่กลับมา แม้ว่าพวกนางจะออกไปข้างนอก ก็ไม่มีทางที่จะออกไปนานโดยไม่กลับมา และแม้ว่าจะมีอะไรต้องออกไปข้างนอก ก็จะต้องฝากข้อความถึงเขาไว้ที่ลานสวนอย่างแน่นอน

แต่ในความเป็นจริงเขาไม่พบอะไรเลยในลานสวน เป็นไปได้มากว่าอาจเป็นเรื่องเร่งด่วน จนพวกนางไม่มีเวลาแม้แต่จะฝากข้อความถึงตน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลัวซิวก็หมุนตัวเดินออกจากลานสวนไป ไม่นาน ก็มาถึงอาคารพาณิชย์แห่งหนึ่งใจกลางเมือง

เพราะว่าจินเฮ่าซิงคือดาราเชื่อมต่อของโลกามนุษย์ ดังนั้นทุกอย่างที่นี่จึงชุลมุนไปหมด ข้อมูลข่าวสารก็มีอยู่มากมาย

ในตอนที่หลัวซิวเพิ่งมายังมหาโลกายอดอัมพร ก็เคยมายังอาคารพาณิชย์แห่งนี้เพื่อซื้อข้อมูล

แต่ในครั้งนี้ เขามายังอาคารพาณิชย์อีกครั้ง ก็เพื่อสืบหาเรื่องราวเกี่ยวกับฉียู่หรงและหนิงหานยู่

เขาเชื่อว่า ตราบใดที่มีบางอย่างเกิดขึ้นในเมืองนี้ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเล็กน้อยหรือใหญ่หลวงเพียงใด ก็หนีไม่พ้นหูตาของอาคารพาณิชย์เหล่านี้