มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1995

ด้านนอกเทือกเขาวายุเปราะ หลัวซิวและจีเสี่ยวจื่อยืนอยู่บนศีรษะของอสูรดูดจิต มองไปยังสถานที่อันตรายแห่งนี้จากระยะไกล

จากอาคารพาณิชย์ใจกลางจินเฮ่าซิง หลัวซิวได้รับข้อมูลเกี่ยวกับฉียู่หรงและหนิงหานยู่ แน่นอนว่าเขารู้ว่าพวกนางทั้งสองคนบุกเข้าไปในสถานที่อันดุร้ายนี้

และสาเหตุที่ไม่เข้าไปช่วยเหลือในทันทีนั้น แต่เลือกที่จะไปทำลายเขาเจี้ยนโหยวเสียก่อน นั่นก็เป็นเพราะว่ากฎชีวิตของหนิงหานยู่ ที่เชี่ยวชาญที่สุดก็คือการรักษาชีวิต คนทั่วไปเข้าไปในสถานที่ที่อันตรายเช่นนี้ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่สำหรับหนิงหานยู่แล้วนั้น มันกลับเป็นเพียงการขัดเกลาประเภทหนึ่ง

ชีวิตหนึ่งของจอมยุทธ์ หากต้องการไล่ตามจุดสูงสุด ไม่มีทางรู้ว่าต้องสัมผัสประสบการณ์ความยากลำบากและบททดสอบมากมายเพียงใด หลัวซิวรู้ดีว่าเขาไม่สามารถอยู่เคียงข้างพวกนางได้ตลอดเวลา ความยากลำบากบางอย่าง จำเป็นต้องให้พวกนางแบกรับไว้ด้วยตัวเอง

สำหรับพรสวรรค์ของหนิงหานยู่ หลัวซิวค่อนข้างที่จะให้ความสำคัญมาก กระทั่งพิจารณาว่าจะมอบการสืบทอดหินนิรันดร์ในกับนาง ในวันข้างหน้าให้นางเดินบนเส้นทางการฝึกตนทำความเข้าใจเกณฑ์นิรันดร์

ดังนั้น หากหนิงหานยู่ต้องการเดินไปบนเส้นทางนี้ให้ไกลยิ่งขึ้น ก็จำเป็นต้องได้รับการขัดเกลามากกว่านี้ ดั่งคำกล่าวที่ว่า หากหยกไม่ได้รับการเจียระไน ก็ไม่สามารถทำเป็นเครื่องมือได้ มันคือหลักการเดียวกัน

“ศิษย์พี่ พวกเราต้องเข้าไปหรือ?”

มองไปยังเทือกเขาวายุเปราะที่ห่างไกล จีเสี่ยวจื่อมีสีหน้าเคร่งเครียด ถึงแม้นางจะเป็นมกุฎเทพที่ชำนาญกฎปริภูมิ แต่ที่พลังอัสนีวาโยรุนแรงและโหดร้ายเช่นนี้ ปริภูมิจะได้รับผลกระทบและผันผวนอย่างมาก สำหรับนางผู้ควบคุมกฎปริภูมิแล้วนั้นจะต้องถูกจำกัดอย่างมากอย่างแน่นอน

สถานที่เช่นนี้ จีเสี่ยวจื่อไม่มั่นใจว่าตนเข้าไปและจะสามารถรอดชีวิตออกมาได้หรือไม่ แต่ด้วยความเชื่อใจที่มีต่อหลัวซิว นางกลับไม่มีความคิดที่จะยอมแพ้