มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 1996

“ช่างเป็นเทือกเขาวายุเปราะที่น่ากลัวเสียจริง!”

เมื่อจีเสี่ยวจื่อเห็นสภาพที่น่าอนาถของหลัวซิวแล้ว ก็ตกใจอย่างควบคุมไม่ได้ แต่ทว่านางก็ไม่ได้เป็นห่วงความปลอดภัยและความอันตรายของหลัวซิวเช่นกัน เนื่องจากนางเข้าใจดีมาก ๆ ว่าศิษย์พี่ท่านนี้ของตนได้ฝึกกฎชีวิต สภาพอาการบาดเจ็บแค่นี้สำหรับเขา มันไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่อย่างใด

สิ่งที่วิถีแห่งการกลั่นร่างให้ความสำคัญก็คือพิชิตกฎดั้งเดิมถึงจะสร้างกฎใหม่ขึ้นมาได้ ดังนั้นเส้นทางการเดินบนวิถีแห่งการกลั่นร่างนั้น พอจะพูดได้เลยว่าเป็นสิ่งที่ทุกข์ทรมานมาก ซึ่งเป็นการทดสอบปณิธานตัวธรรมของนักยุทธ์คนหนึ่งมากถึงมากที่สุด

หลัวซิวเคยชินกับความเจ็บปวดที่ร่างเนื้อได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัสตั้งนานแล้ว ถึงแม้ทั่วทั้งร่างกายจะอาบท่วมเต็มไปด้วยเลือด พลังวายฉีกกระชากร่างกาย สายฟ้าผ่าลงกระดูก สีหน้าเขาก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ 

จีเสี่ยวจื่อไม่เคยฝึกวรยุทธ์กลั่นร่าง ดังนั้นนางจึงไม่กล้าใช้ร่างเนื้อฝืนต้านทานอย่างหลัวซิว เสี้ยววินาทีที่เข้ามาในเทือกเขาวายุเปราะ นางก็เริ่มโคจรพลังแห่งกฎเพลิงอัคคีและปริภูมิ เพื่อคุ้มกันทั่วทั้งร่างกายตนเอาไว้ 

ทุกจุดในเทือกเขาวายุเปราะอัดแน่นไปด้วยกฎอัสนีวายที่บ้าระห่ำ เมื่ออยู่ภายในเขตพื้นที่แห่งนี้ กฎทั้งปวงล้วนถูกจำกัดและได้รับผลกระทบอย่างมาก

ด้วยเหตุนี้ เมื่ออยู่ภายในนี้จีเสี่ยวจื่อจึงอยู่ในภาวะที่ลำบากมาก การสูญเสียผลการฝึกตนเมื่อโคจรพลังแห่งกฎ มากกว่าการสูญเสียภายใต้สภาวะปกติหลายเท่าตัวมาก

หลัวซิวไม่ได้ลงมือช่วยจีเสี่ยวจื่อต้านทานพลังแห่งอัสนีวายแต่อย่างใด เนื่องจากสาเหตุที่เขาให้จีเสี่ยวจื่อเข้ามาในสถานที่แห่งนี้นั้น ก็เพื่อขัดเกลาการยึดกุดและการตระหนักรู้ในกฎของนาง

“เจ้าเองก็ระวังตัวหน่อย ข้าไปตามหาพวกนางก่อน”

หลัวซิวพูดกับจีเสี่ยวจื่อคำหนึ่ง จากนั้นเงาร่างเขาก็กระพริบทีหนึ่ง ก่อนจะพุ่งเข้าไปในส่วนลึกของเทือกเขาวายุเปราะ

ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ กฎอัสนีวายก็ยิ่งบ้าระห่ำมากเท่านั้น และร่างเนื้อของหลัวซิวก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสมากยิ่งขึ้น ภายใต้การโคจรร่างอมตะ บาดแผลตามร่างกายเขาก็สมานกันอย่างรวดเร็วเช่นกัน แต่ทว่าระดับความเร็วในการฟื้นฟูกลับไม่เร็วเท่าความเร็วในการทำลายล้างของพลังแห่งอัสนีวายอยู่ดี ดังนั้นจึงทำให้ภายนอกเขาดูน่าสยดสยองมาก ทั่วทั้งร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยบาดแผล