มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2008

“เมิ่งเหยา เหตุใดเจ้าจึงปรากฏในโลกะอิมเอี๊ยงได้?”จู่ ๆ หลัวซิวก็ถามเช่นนี้ เขาไม่มีความคิดที่จะปิดบังตัวตนของตัวเองแล้ว ถึงแม้จะไม่อยากข้องเกี่ยวกับกรรมในอดีตของโลกแสงดาวอีกแล้ว แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นในโลกแสงดาวจริง ๆ เขาก็นิ่งดูดายไม่ได้เช่นกัน

อย่างไรเสียโลกแสงดาวก็เป็นบ้านเกิดของเขา 

ในขณะเดียวกัน รูปร่างของหลัวซิวก็ปรวนแปรไปกะทันหัน ฟื้นฟูกลับคืนสู่สภาพของร่างเดิม

“เจ้า……เจ้าคือ……”

เมื่อลู่เมิ่งเหยาเห็นรูปร่างที่เปลี่ยนไปของหลัวซิว นางก็ผงะไปอย่างควบคุมไม่ได้ แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปีแล้ว รูปร่างและออร่าของหลัวซิวแตกต่างจากอดีตไม่น้อย ทว่านางก็ยังจำเขาได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น

น้ำตาจึงคลอเบ้านางภายในพริบตา น้ำตาร่วงลงมาดั่งสายฝน ในช่วงชีวิตสองร้อยกว่าปีที่ผ่านมาของนาง สิ่งที่นางรู้สึกเสียใจทีหลังมากที่สุดก็คือการตัดสินใจที่ผิดพลาดเมื่อปีนั้น 

“ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี เจ้ายังสบายดีหรือไม่?”

ลู่เมิ่งเหยาร้องไห้อยู่นานมาก ตั้งแต่ที่ทราบว่าหลัวซิวออกจากโลกแสงดาวแล้ว ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้นางตั้งใจอยู่กับการเพ็ญตนมาโดยตลอด ไม่เคยเกิดความรู้สึกดี ๆ กับผู้ใดอีกเลย

ทุกครั้งที่นึกย้อนถึงความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับหลัวซิว นางก็จะแอบร้องไห้คนเดียวอยู่เสมอ ซึ่งไม่มีผู้ใดทราบเรื่องนี้เลย 

นางนึกไม่ถึงเลยว่าช่วงบั้นปลายชีวิตจะยังได้พบหน้าหลัวซิวอีก นางมีคำพูดมากมายในใจที่อยากพูด ทว่ากลับไม่รู้ว่าควรเริ่มจากเรื่องใดดี

แต่ว่าจากนั้นนางก็ยิ้มอย่างขมขื่น เนื่องจากคำถามที่ตนถามในเมื่อกี้นี้มันดูซื่อบื้อไปหน่อยจริง ๆ เขาเป็นผู้ที่สามารถกดอัดแม้กระทั่งผู้แข็งแกร่งราชาเทพได้ในฝ่ามือเดียว เห็นได้ชัดเจนเลยว่าชีวิตของเขามาก

“บอกข้ามาเถิด เกิดเหตุการณ์อะไรในโลกแสงดาวใช่หรือไม่?”หลัวซิวถาม