มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2101

หลังจากที่เขาหมดสติไปแล้ว ชายหนุ่มที่ผมขาวโพลน ทว่าใบหน้ากลับหล่อเหลางดงามอย่างยิ่งก็เดินออกมาจากตำหนักวัฏสงสาร

ซึ่งชายหนุ่มที่แก่ชรานี้ก็คือ เทพแห่งวัฏจักรชีวิต ตัวมรณา!

“เจ้ายุทธจักรดาบ หากมึงยังลงมือต่อละก็ เกรงว่าเขาคงจะได้ตายในทันที!”

วินาทีนี้ บนใบหน้าของตัวมรณามีรอยยิ้มที่ดูเยือกเย็นปนอยู่เล็กน้อย เขายื่นมือออกไป ใช้นิ้วชี้ไปทางญาณเทวร่างมนุษย์นั่นของหลัวซิวที่หมดสติไปแล้ว 

“เมิ่งเชียนชาง มึงมันสมควรตาย!”

จิตสังหารที่น่าทึ่งม้วนซัดแผ่คลุมมา ฝ่ามือที่ขาวดุจหยกแปรเปลี่ยนไปกะทันหัน กลายเป็นรูปร่างของสตรีนางหนึ่งที่อยู่ในชุดเกราะสีขาว บุคลิกองอาจห้าวหาญ ทว่าน่าเสียดายที่เป็นเพียงเงาลวงร่างหนึ่งเท่านั้น ไม่มีร่างแท้แต่อย่างใด 

“ผู้ที่สมควรตายคือมึงจี้หวูชวง! แล้วก็ไท่ซ่างฉิง!”มีความดุร้ายปรากฏบนใบหน้าเมิ่งเชียนชาง “เมื่อปีนั้นหากไม่ใช่เพราะมึงร่วมมือกับไท่ซ่างฉิง เมิ่งเชียนชางกูคงยึดกุมจักรภพแปดทิศได้ตั้งนานแล้ว!”

“จี้หวูชวง มึงคิดว่าตัวเองยังเป็นผู้ไร้เทียมทานในจักรวาล และเป็นมหาวิถีดาบที่ทรงพลังในเก้าสวรรค์อยู่อีกหรือ? มึง ณ ปัจจุบันก็เป็นเพียงวิญญาณเร่ร่อนตัวหนึ่งเท่านั้นแหละ มึงยังกล้าทำตัวกำเริบเสิบสานต่อหน้ากูอีกหรือ?”

ตัวมรณา ณ วินาทีนี้แตกต่างจากตัวมรณาที่หลัวซิวรู้จักโดยสิ้นเชิง ใบหน้าของเขาดุร้ายน่ากลัว ชั่วร้ายหม่นหมอง

“มึงเมื่อปีนั้นแข็งแกร่งก็จริง ไท่ซ่างฉิงก็แข็งแกร่งยิ่งกว่า พวกมึงสองคนร่วมมือกันโจมตีกงล้อวัฏจักรธรรมจนแตกสลาย ทำลายกิจการงานที่ยิ่งใหญ่ของกูที่ยึดกุมในจักรภพแปดทิศ แต่พวกมึงดูถูกเมิ่งเชียนชางกูมากเกินไป!”

ตัวมรณาแสยะยิ้มอย่างเยือกเย็น “กงล้อวัฏจักรธรรมเป็นสิ่งล้ำค่าที่จ้าววัฏสงสารรุ่นแรกหลอมสร้างขึ้นมา พลังที่วัฏสงสารทลาย หากไม่ใช่เพราะไท่ซ่างฉิงช่วยชีวิตมึงไว้อย่างสุดกำลังสามารถ มึงคงตายไปตั้งนานแล้ว คงไม่มีแม้กระทั่งโอกาสที่จะได้กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อน!”