มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2147

อย่างไรก็ตามเขากลับมองข้ามแก่นสารที่สำคัญที่สุด นั่นก็คือไม่ว่าจะเป็นฎีกาค่ายก็ดี คัมภีร์โอสถก็ช่าง ทุกอย่างที่อยู่ภายในล้วนยึดค่ายกลและวิถียาเป็นพื้นฐาน ซึ่งนั่นก็หมายความว่าค่ายกลและวิถียาคือแก่นสารที่แท้จริงต่างหาก!

ขณะที่เท้าของหลัวซิวเหยียบย่ำลงบนผืนแผ่นดินใหญ่ของเมืองล้นฟ้า เขาก็สัมผัสได้แล้วว่าสถานที่ดังกล่าวมีค่ายกลต้องห้ามจัดวางอยู่เป็นจำนวนมาก ค่ายกลต้องห้ามเหล่านี้ผสมผสานกัน จนประกอบเป็นค่ายใหญ่ที่มีพลานุภาพมากอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ หรือค่ายใหญ่ทักษาพันธุ์ของตระกูลฉีนั่นเอง

แต่สิ่งที่ทำให้หลัวซิวค้นพบอย่างตะลึงมากกว่าคือ เขาพบว่าตัวเองสามารถควบคุมค่ายกลต้องห้ามทั้งหมดของที่นี่ได้อย่างง่ายดายอย่างนั้นหรือ และสาเหตุของเรื่องทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็มาจากฎีกาค่าย!

ซึ่งเป็นเช่นเดียวกับครั้นเมื่อเขาตระหนักรู้วิชายาหนึ่งได้จากคัมภีร์โอสถ และเขาก็ตระหนักรู้วิชาค่ายกลหนึ่งจากฎีกาค่ายได้เช่นกัน และวิชาค่ายกลนี้สามารถทำให้ตนควบคุมค่ายกลทั้งปวงในโลกหล้า!

แน่นอนอยู่แล้วว่าการควบคุมที่กล่าวถึงนั้น ใช่ว่าจะไร้ขีดจำกัด จากผลการฝึกตน ณ ปัจจุบันของหลัวซิว การควบคุมค่ายกลระดับมกุฎชั้นยอดนั้นไม่ยาก แต่ถ้าเกิดให้ควบคุมค่ายกลระดับเจ้ายุทธจักรก็จะลำบากเล็กน้อยแล้ว

และค่ายใหญ่ทักษาพันธุ์ของตระกูลฉีก็คือค่ายกลระดับมกุฎชั้นยอดนั่นเอง

การค้นพบนี้ทำให้หลัวซิวเข้าใจอะไรหลายอย่างขึ้นมาเยอะมาก ๆ ราวกับมองเห็นแก่นสารดั้งเดิมที่วิวัฒนาการค่ายกลและวิถียา

วิถีกลั่นยาก็เหมือนดั่งกลั่นวิญญาณ วิถีภัณฑ์กลั่นเหมือนดั่งกลั่นร่างกาย ส่วนวิถีค่ายกลนั้นก็คือการขุดค้นศักยภาพ ทำให้คนคนหนึ่งมีศักยภาพในแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน!

เรือรบทองคำยังคงลอยอยู่กลางนภาเหนือเมืองล้นฟ้า หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง ฉียู่หรงและหนิงหานยู่ก็กลับมาแล้ว

บนใบหน้าที่เรียวบางของหนิงหานยู่มีความโศกเศร้าปนอยู่เล็กน้อย สีหน้าอารมณ์ของฉียู่หรงก็ดูห่อเหี่ยวและตัดใจไม่ลงเช่นกัน

เมื่อหลัวซิวเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปของพี่น้องคู่นี้ ก็พอคาดคะเนได้คร่าว ๆ แล้วว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ฉียู่หรงวางแผนที่จะอยู่ในตระกูลฉีต่อ สืบทอดปณิธานที่ยังไม่บรรลุของท่านพ่อนาง เป็นนายท่านตระกูลฉี