มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 215

"อาจารย์ได้ซ่อนตัวมานานหลายปีแล้ว ไม่ให้ผมเอ่ยชื่อครับ" หลัวซิวพูด

เบื้องหลังมีอาจารย์ลับที่มีที่มาที่ไปไม่ชัดเจน นี่เป็นระเบิดที่หลัวซิวเตรียมจะปล่อยออกไปผ่านแก๊งนักกลั่นยา

เมื่อเป็นแบบนี้ ถึงแม้จะมีคนสงสัยว่าเขาได้โอกาสมาตอนอายุสิบสี่ แต่ถ้ามีอาจารย์ลึกลับคนหนึ่งอยู่ ทำให้คนที่ประสงค์ร้ายไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม

ตรานักค่ายกลกับตรานักล่าอสูรเหมือนกัน ด้านในนั้นล้วนบันทึกข้อมูลของคนเอาไว้

ปรมาจารย์กลั่นยาระดับ4ในตอนอายุสิบห้า！

เรื่องนี้ไม่สามารถปิดบังได้ ทางด้านหลัวซิวเองก็คิดจะเก็บเป็นความลับ นับตั้งแต่ตอนที่เขาได้รับตราสัญลักษณ์ในแก๊งนักกลั่นยาเมืองซานหยวน ข้อมูลของเขาก็บันทึกในแก๊งนักกลั่นยา

โอวโหเหลียงถามตนเอง ความสามารถในการกลั่นยาของตน เกรงว่าไม่อาจเทียบได้กับชายหนุ่มอายุสิบห้า ช่างเป็นเรื่องที่ยากจะเชื่อจริงๆ

"ผู้น้อยเก็บสะสมยาวิเศษของยากลั่นจิต คาดว่าคงอยากจะใช้ในการเพิ่มผลการฝึกตนใช่ไหม?"

ในห้องที่เงียบสนิท หลัวซิวและโอวโหเหลียงนั่งหันหน้าคุยกัน

"ปรมาจารย์โอวโหพูดถูกครับ ไม่รู้ว่าปรมาจารย์พอจะมีแนวทางไหมครับ?" หลัวซิวดื่มน้ำชายิ้มแล้วเอ่ยถาม

เวลานี้เขามีชื่อในแก๊งนักกลั่นยาแล้ว ถึงแม้จะไม่ใช่เจ้าหน้าที่ภายในแก๊งนักกลั่นยา แต่อาศัยปรมาจารย์กลั่นยาระดับ4 ก็มีสิทธิ์ในการใช้ช่องทางของแก๊ง

โอวโหวเหลียงยิ้มแล้วพยักหน้า "ถ้าหากผู้น้อยอยากจะเก็บยาวิเศษ แก๊งเมืองซานหยวนของพวกเราพอจะมียาที่เก็บเอาไว้บ้าง ไม่รู้ว่าผู้น้อยกลั่นยาระดับ4อัตราส่วนในการสำเร็จเท่าไหร่?"

นักกลั่นยาในระดับเดียวกัน แบ่งเป็นสูงต่ำ ความแตกต่างนี้ ขึ้นอยู่กับอัตราส่วนในการสำเร็จและสีมากำหนด

อัตราส่วนในการสำเร็จของนักกลั่นยาที่ยิ่งสูงขึ้น สีของยาที่กลั่นออกมาก็จะยิ่งดี แน่นอนว่าต้องดึงดูดนักยุทธ์ฝึกตนมาหาและให้กลั่นยา นักกลั่นยาสามารถได้รับค่าตอบแทน ได้ทรัพยากรที่มากขึ้น

"อัตราส่วนในการกลั่นยาระดับ4สำเร็จ น่าจะประมาณเจ็ดส่วนครับ สีของยาสามารถรับประกันได้ว่าแปดส่วนขึ้นไป" หลัวซิวยิ้มแล้วพูด

"อัตราส่วนในการสำเร็จเจ็ดส่วน ยาแปดส่วน？”

โอวโหเหลียงได้ฟังก็ตกตะลึง ภายในใจของเขาไม่รู้จริงๆว่ารู้สึกอย่างไร

เขาเองก็เป็นปรมาจารย์กลั่นยาระดับ4 แต่ว่าอัตราส่วนในการกลั่นยาระดับ4สำเร็จนั้นมีเพียงเจ็ดส่วน ส่วนสีของยาก็สามารถรับประกันได้ว่าเจ็ดส่วนขึ้นไป

"เป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ" ลูกกระเดือกของโอวโหเหลียวอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนที่เบาๆ ปรมาจารย์กลั่นยาระดับ4ในวัยสิบห้าปี ความสามารถสูงกว่าตน อย่างน้อยในหน้าประวัติศาสตร์ของประเทศเทียนหวู ถือว่าไม่เคยมีมาก่อน

"ปรมาจารย์ซิวหลัวต้องการยากลั่นจิต ฉันมีคำแนะนำ"

อย่างไม่รู้ตัว สรรพนามที่โอวโหเหลียงใช้เรียกหลัวซิวไม่ใช่ ‘ผู้น้อย’ แต่เพิ่มคำว่า ‘ปรมาจารย์’ เรียกด้วยความเคารพ

เรียกว่าเพื่อน เท่ากับว่าอีกฝ่ายกับตนอยู่ในระดับเดียวกัน เพิ่มคำว่าปรมาจารย์ที่เป็นการเรียกด้วยความเคารพ หมายความว่า โอวโหเหลียงให้ตำแหน่งของตนอยู่ต่ำกว่าหลัวซิว！

“มาแล้ว！”

หลัวซิวหรี่ตาลง ภายในใจของเขาหัวเราะขึ้นมา

เขาเปิดเผยความสามารถในการกลั่นยาของตน ใช้เวลาอยู่ที่นี่กับโอวโหเหลียงอย่างยาวนาน ก็เพื่อให้อีกฝ่ายพูดคำนี้