มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 216

“ปรมาจารย์โอวโห ท่านบอกว่าที่นี่มีปรมาจารย์กลั่นยาขั้น 4 ที่มีฝีมือเหนือกว่าท่านอีกหรือ”

“ไม่ทราบว่าปรมาจารย์โอวหยางจะพอช่วยแนะนำให้ได้บ้างหรือไม่”

ในห้องถือเป็นห้องที่มีเนื้อที่ค่อนข้างกว้างใหญ่แห่งหนึ่ง ปรมาจารย์ฝึกจิตสิบกว่าคนรวมตัวอยู่ด้วยกันและกำลังสนทนาแลกเปลี่ยนกันอยู่

ปรมาจารย์ฝึกจิตเหล่านี้ล้วนเป็นยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่ว บางคนไร้สำนักและอีกหลายๆ คนมาจากกลุ่มอำนาจที่แตกต่างกัน

พวกเขาได้รับจดหมายเรียกจากโอวโหเหลียง จึงได้ตั้งใจเป็นพิเศษที่จะเดินทางมาที่นี่

ในบรรดาปรมาจารย์กลั่นยาขั้น 4 ของเมืองกู่เจี้ยน โอวโหเหลียงถือเป็นคนที่มีฝีมือระดับสูงคนหนึ่ง ดังนั้นจึงมีคนคนจำนวนมากที่มาขอให้เขากลั่นยาให้

แต่ตอนนี้กลับมีปรมาจารย์กลั่นยาขั้น 4 ที่มีฝีมือดีกว่าโอวโหวเหลียงปรากฏตัวขึ้น เรื่องนี้ทำให้ทุกคนพากันฮือฮาตื่นเต้น

พวกเขาไม่เชื่อว่าโอวโหวเหลียงจะหลอกพวกตน อาจารย์นักกลั่นยาแต่ละคนล้วนเป็นคนภาคภูมิใจในตัวเอง อีกอย่างยังให้ความสำคัญกับศักดิ์ศรีของตัวเองมาก จึงไม่มีทางที่จะถ่อมตัวเองแล้วไปยกย่องคนอื่น

“ทุกท่าน ปรมาจารย์คนนี้ที่เรากล่าวถึงมีนิสัยรักความสันโดษ คราวนี้เขากลั่นยาอยู่ที่เมืองซานหยวนเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ทุกท่านโปรดมอบยาวิเศษมาให้เรา อีกเดี๋ยวเมื่อถึงเวลานัดหมาย เราจะมอบยาคืนให้พวกท่านเท่ากับจำนวนที่พวกท่านมอบให้” โอวโหวเหลียงกล่าว

คำพูดเช่นนี้ของโอวโหวเหลียง เป็นสิ่งที่หลัวซิวเคยต้องรับมือมาก่อน มิเช่นนั้นแล้วปรมาจารย์กลั่นยาขั้น 4 ที่อายุยังน้อยนี้ คงจะโดนตัวแทนที่แต่ละสำนักส่งตัวมาก่อกวนจนต้องปวดหัวแน่

เมื่อได้ยินโอวโหวเหลียงกล่าวเช่นนี้ ปรมาจารย์ยุทธ์หลายคนต่างมีสีหน้าผิดหวังกันไปตามๆ กัน

จากนั้นโอวโหวเหลียงจึงหยิบรายการที่หลัวซิวให้เขาเอาไว้ออกมา ปรมาจารย์ทุกคนต่างเตรียมยาวิเศษและของตอบแทนออกมา จากนั้นจึงนัดเวลาส่งมอบยากัน

ค่าจ้างในการไหว้วานให้หลัวซิวช่วยกลั่นยานั้นไม่ถือว่าสูง อยู่ในระดับเดียวกับนักกลั่นยาทั่วๆ ไป การจะกลั่นยาออกมาสักหม้อจะต้องใช้วัตถุดิบสามชนิด หรืออาจจะใช้วัตถุดิบที่อยู่ในระดับเดียวกันมาแทนก็ได้ แต่จะต้องถูกระบุอยู่ในรายการยาวิเศษด้วย

ในแก๊งนักกลั่นยา หลัวซิวใช้สถานะของปรมาจารย์ขั้น 4 จึงสามารถยืมห้องกลั่นยาได้

ตอนที่โอวโหวเหลียงนำยาวิเศษระดับ 4 เกือบสามร้อยกว่าเม็ดออกมาจากแหวนเก็บของนั้น หลัวซิวก็อดไม่ได้ที่จะแอบกลืนน้ำลายอย่างหวานปาก

ในจำนวนยาวิเศษทั้งหมด ยาสองร้อยเม็ดถือเป็นค่าตอบแทนของเขา

ที่ปรมาจารย์นักกลั่นยามีฐานะร่ำรวยก็เพราะของทั้งหมดนี้นั่นเอง

“ปรมาจารย์โอวโหวช่วยข้ามากมาย ข้าไม่มีอะไรจะตอบแทน ม้วนหยกนี้ได้บันทึกความรู้และประสบการณ์การกลั่นยาของข้าเอาไว้ มันอาจจะช่วยยกระดับการกลั่นยาและปริมาณการกลั่นยาได้”

หลัวซิวหยิบม้วนหยกที่เตรียมเอาไว้ก่อนหน้านี้ออกมาแล้วส่งให้โอวโหวเหลียง

แน่นอนว่าเขารู้ว่าการที่โอวโหวเหลียงยื่นมือมาช่วยเขาจะต้องมีวัตถุประสงค์แอบแฝง เรื่องนี้เขาไม่ได้ถือสาอะไร เพราะอีกฝ่ายช่วยเขา เขาก็ให้ผลประโยชน์เป็นการตอบแทน เรื่องนี้ก็เป็นสิ่งที่นับว่าสมควรแล้ว

เมื่อเห็นหลัวซิวมอบม้วนหยกให้ตน โอวโหวเหลียงก็ปลื้มปีติมาก แต่กลับไม่ได้ยื่นมือออกไปรับในทันที

“ข้าช่วยเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น อย่างนี้จะดีหรือ” โอวโหวเหลียงเอ่ย

“ปรมาจารย์โอวโหวอย่าปฏิเสธเลย มิเช่นนั้นแล้วจะถือว่าไม่เห็นผมเป็นเพื่อน” หลัวซิวยิ้มพลางเอ่ย

เขาใช้ฐานะของซิวหลัวอ้างมาตั้งแต่เริ่ม เรื่องนี้โอวโหวรู้อยู่แก่ใจแต่ก็กลับไม่ยอมพูดเรื่องนี้ออกมา

“อย่างนั้นข้าขอบคุณปรมาจารย์ซิวหลัวมาก” โอวโหวเหลียงกล่าวขอบคุณแล้วยื่นมือออกไปรับม้วนหยกมาอย่างตื้นตัน