มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2365

ฮู๋ชิงชิงใกล้จะบรรลุ บริเวณหุบเขาแห่งนี้จึงมีค่ายกลต้องห้ามถูกจัดวางอยู่เป็นจำนวนมาก เพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด แต่ทว่าหากค่ายกลต้องห้ามเหล่านี้อยากต้านทานพลังโจมตีของผู้แข็งแกร่งระดับเทพมารคนหนึ่งนั้น กลับยืนหยัดได้ไม่นานเช่นกัน

ลู่เมิ่งเหยาจึงกระวนกระวายใจอย่างอดไม่ได้ นางรู้อยู่ว่าในเมื่อหมินเฉินลงมือแล้ว เช่นนั้นเขาก็วางแผนที่จะแตกหักใช้อำนาจต่อพวกนางแล้ว

โครมคราม……

ทันใดนั้นเอง ก็มีสายฟ้าที่นับไม่ถ้วนผ่าลงมาจากเมฆดำบนนภาสูง ถ้ำที่ฮู๋ชิงชิงกำลังปิดขังจึงถูกผ่าจนแหลกสลายเป็นฝุ่นผงภายในพริบตา เศษหินแตกกระเจิง ควันและฝุ่นลอยโขมง

เงาร่างหนึ่งที่อยู่ในชุดกระโปรงม่วงลอยตัวขึ้นฟ้า ผ้าที่คลุมหน้าในตอนแรกกลายเป็นฝุ่นผง ดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่งเพ่งมองนภาสูง

ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง! ……

ฟ้าดินสั่นสะเทือน สายฟ้าทั้งหลายไหลเทลงไป แต่ฮู๋ชิงชิงกลับเหมือนนิ่งอึ้งไปแล้วยังไงอย่างนั้น ปล่อยให้สายฟ้าทั้งหลายผ่าลงบนร่าง จนจมหายเข้าไปในสายฟ้าภายในพริบตา

มีแสงม่วงที่ขมุกขมัวปรากฏบนตัวนาง มันดูธรรมดาเรียบง่ายมาก ๆ แต่กลับต้านทานสายฟ้าทั้งหมดไว้ด้านนอก ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้แก่ร่างที่อ่อนช้อยของนางได้เลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้นคิ้วที่งดงามของนางก็ขมวดแน่น จู่ ๆ ความทรงจำจำนวนมากก็ต่างพากันปรากฏในหัว ความทรงจำเหล่านี้มีบางส่วนเป็นสิ่งที่นางเคยประสบพบเจอมา แต่มีบางส่วนกลับเป็นสิ่งที่นางไม่เคยประสบพบเจอมาก่อน

“เฮียหลัว……”

ความทรงจำที่มากเกินไปทำให้มีความรู้สึกเจ็บปวดปรากฏบนใบหน้าฮู๋ชิงชิง ตลอดช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้ นางไล่ตามรอยเท้าเขามาโดยตลอด เดินทางจากโลกแสงดาวมาถึงโลกเสวียนเทียน ทุกครั้งที่นางเจออุปสรรคความยากลำบาก หรือได้รับความทุกข์ทรมานมาก ๆ นางก็จะนึกถึงเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับหลัวซิวในอดีต ใช้สิ่งนี้มาทำให้จิตใจตนมั่นคงแน่วแน่ ต่อให้ทุกข์และยากลำบากมากเพียงใดก็จะยืนหยัดเดินต่อไป