มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2400

“ผู้คุมกฎมู่ ตอนนี้เจ้าไปได้แล้ว” หลัวซิวพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ท่านชายหลัวข้าน้อยขอลา!” มู่กว่างเต๋อไม่อยากที่จะอยู่ต่อแม้อีกเพียงหนึ่งวินาที หลังจากกำมือคารวะ ก็หมุนตัวกลายเป็นลำแสงบินออกไป

เมื่อเห็นว่าหลัวซิวปล่อยมู่กว่างเต๋อไปเช่นนี้ ฉินเฟยเสวก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง แต่ก็ไม่ได้พูดสิ่งใด เพราะนางรู้ดีว่าหลัวซิวกับตนก็เป็นเพียงแค่การบังเอิญพบกันเท่านั้น ความรู้สึกเช่นนี้ มันยังไม่ลึกซึ้งจนถึงขั้นที่ทำให้เขายอมก้าวล่วงตระกูลมู่สรรพสิทธิ์เพื่อเรื่องของนาง

“แม่นางฉิน ในใต้หล้านี้เดิมทีไม่มีการสืบทอดและสำนักใดที่คงอยู่เป็นนิรันดร์ไม่ล่มสลาย วังอัมพรตรีภพคือแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งของสรรพมหาโลกานั่นเป็นความจริง แต่การขึ้นสู่จุดสูงสุดของวังอัมพรตรีภพ ก็ย่อมต้องกำจัดกองกำลังจำนวนนับไม่ถ้วนเพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้นมาที่ละก้าว ในเมื่อวังอัมพรตรีภพสามารถทำลายกองกำลังอื่นเพื่อเหยียบขึ้นไปได้ เช่นนั้นไม่ช้าก็เร็วต้องมีวันหนึ่งที่ถูกคนทำลายได้เช่นกัน นั่นคือเรื่องหนึ่งที่เห็นได้ทั่วไป”

หลัวซิวค่อย ๆ อธิบาย “ดังนั้นในเรื่องนี้ ข้าจึงไม่มีเหตุผลที่จะเข้าไปแทรกแซง”

สำหรับหลัวซิวแล้ว เขาก็กระทำของเขาต่างก็มีหลักการของตนเอง ในความจริงตระกูลมู่ทำลายล้างวังอัมพรตรีภพ ก็เหมือนกับที่เผ่าจี้ทำลายสวนเขาเขี้ยวมังกร ทั้งหมดนี้ก็เพื่อขยายกองกำลังและมรดกของตนเอง ท่ามกลางโลกของผู้แข็งแกร่งแห่งโลกยุทธ์ นี่เป็นเรื่องที่ปกติเป็นอย่างยิ่ง ไม่สามารถตัดสินได้ว่าถูกหรือผิด

“ท่านชายหลัวกล่าวถูกต้องแล้ว เป็นเฟยเสว่ที่คิดมากเกินไปเอง” ฉินเฟยเสวพูดอย่างขมขื่น “ถ้าหากว่าไม่ได้การปรากฏตัวขึ้นของท่านชาย บางทีข้าอาจจะตายไปแล้วก็เป็นได้ ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้ ก็ถือว่าเป็นโชคดีอย่างยิ่งแล้ว”

ถึงฉินเฟยเสวจะพูดเช่นนี้ แต่หลัวซิวก็รู้ดีว่าในใจของนางไม่ได้คิดได้จริง ๆ กลับกันหากเป็นตัวเขาเอง หลัวซิวคาดว่าตนก็ไม่มีทางที่จะสามารถละทิ้งความแค้นที่สำนักถูกทำลายลงได้เช่นกัน ดังนั้นเขาจะมีสิทธิ์ไปว่าฉินเฟยเสวได้อย่างไร