มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2413

หลัวซิวขมวดคิ้วลงเล็กน้อย เขาลงมือช่วยชีวิตฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ เมื่อพูดตามหลักแล้วฝ่ายตรงข้ามควรขอบคุณตัวเองต่างหาก ถึงแม้เขาจะไม่ใส่ใจเรื่องเหล่านี้เลยก็ตาม แต่สิ่งที่สตรีนางนี้ใส่ใจมากกว่ากลับเป็นเรื่องอื่น ไม่ว่าเปลี่ยนเป็นผู้ใดก็ต้องรู้สึกไม่ค่อยพอใจอยู่บ้างแหละ

“ไผ่เทวดวงครามถูกข้าเอาไปก็จริง จากสภาวะ ณ เวลานั้นของเจ้า ไม่มีทางเอาไผ่เทวดวงครามไปได้อย่างแน่นอน ขณะที่ข้าเอาไผ่เทวดวงครามไปจึงรวดช่วยเจ้าออกมาด้วย”หลัวซิวตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

เขาไม่ได้อธิบายว่าตัวเองทำเช่นนั้นได้อย่างไร เนื่องจากเขาไม่มีความจำเป็นต้องอธิบายกับฝ่ายตรงข้ามเลยด้วยซ้ำ และเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเช่นกันที่ตนเอาไผ่เทวดวงครามไป

ดูเหมือนกับว่าสตรีนางนี้ก็สังเกตลักษณะท่าทีที่เปลี่ยนแปลงไปของหลัวซิวได้แล้วเช่นกัน และเข้าใจเรื่องทุกอย่างขึ้นมาในทันที มีอากัปกิริยาเกรงใจเล็กน้อยปรากฏบนใบหน้าอันเรียวบางที่งดงามอย่างยิ่งแล้วพูด: “ขออภัยด้วยนะ ข้าร้อนรนใจไปหน่อยน่ะ เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าควรขอบคุณเจ้า บุญคุณที่เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าไป๋เฟยชิงจะตอบแทนเจ้าเอง”

“เรื่องตอบแทนน่ะไม่ต้องแล้ว ในเมื่อเจ้าฟื้นแล้ว ข้าก็ขออำลาล่ะ”หลัวซิวไม่อยากพูดอะไรมาก บัดนี้สตรีนางนี้กำลังอยู่ในสภาวะบาดเจ็บ หากนางฟื้นฟูกลับคืนสู่สภาพปกติแล้ว ยากที่จะรับประกันได้ว่านางจะไม่ลงมือต่อตนเพื่อแย่งไผ่เทวดวงคราม

“ช้าก่อน”ในขณะที่หลัวซิวกำลังจะหันหลังเดินจากไปอยู่นั้น จู่ ๆ ไป๋เฟยชิงก็ตะโกนเรียกเขาไว้แล้วพูด: “เจ้าช่วยชีวิตข้าไว้ ข้ายังไม่ทราบชื่อเจ้าเลย”

“เรื่องเล็กน้อยเอง แม่นางไป๋มิต้องเก็บไปใส่ใจหรอก”หลัวซิวไม่ได้บอกชื่อตัวเองออกมา เขาไม่อยากให้ฝ่ายตรงข้ามนึกถึงตัวเองตลอดเวลาเพราะไผ่เทวดวงครามหรอกนะ

“เจ้ากลัวข้ามากเลยหรือ?”จู่ ๆ ไป๋เฟยชิงก็หัวเราะแล้วถาม

ฝีเท้าของหลัวซิวหยุดลงกะทันหัน ก่อนจะหันกลับมาเพ่งมองสตรีนางนั้น