มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 2417

“แย่แล้ว! รีบหนี!”

วินาทีต่อไป สีหน้าอารมณ์ของเหล่าจ้าวมหาเทพที่อยู่บนเรือรบต่างดูตะลึง เนื่องจากตราประทับที่หวูเผิงห่ายเรียกออกมาแตกละเอียดเป็นชิ้น ๆ  แต่ศีรษะของอสูรดูดจิตกลับไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่น้อย

เมื่อถึงเวลานี้ พวกหวูเผิงห่ายจักยังไม่เข้าใจอีกได้อย่างไรว่าตัวเองเจอของจริงแล้ว? คนอื่นที่เหลือไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะลงมือ หันหลังเตรียมพร้อมที่จะหลบหนี

อย่างไรก็ตามอุปนิสัยดุร้ายของอสูรดูดจิตกลับถูกกระตุ้นแล้ว สะบัดศีรษะทีหนึ่ง ศีรษะที่มีขนาดเท่าภูเขาลูกหนึ่งในตอนแรกก็ขยายใหญ่ขึ้นกะทันหัน อ้าปากกัดครั้งหนึ่ง อนัตตาก็ทรุดลงเป็นวงกว้าง เหล่าผู้แข็งแกร่งจ้าวมหาเทพรวมไปถึงหวูเผิงห่ายไม่มีผู้ใดหนีรอดเลย ล้วนถูกมันกลืนกินเข้าไปเลยทีเดียว

หลัวซิวไม่ทราบลาดเลาที่เกิดขึ้นด้านนอกแต่อย่างใด เนื่องจากตัวสำนึกของเขาล้วนจดจ่ออยู่กับการเปลี่ยนแปลงของอัคคีเทพซิวหลัว

หลังจากกลืนกินกลั่นแปรเปลวไฟสีดำจำนวนมากแล้ว อัคคีเทพสีแดงมืดในตอนแรกก็ยิ่งอยู่ยิ่งร้อนแผดเผา หลังจากบรรลุถึงจุดวิกฤตที่แน่นอนแล้ว จู่ ๆ ออร่าที่ร้อนแผดเผาก็ลดลงกะทันหัน แล้วระเบิดออกมาจนเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น อัคคีเลื่อนระดับแล้ว!

หลัวซิวรู้สึกดีใจ หลังจากอัคคีเทพซิวหลัววิวัฒนาการกลายเป็นอัคคีเทพระดับสี่แล้ว เนื่องจากเป็นอัคคีชีวี เขาสามารถสัมผัสความตื่นเต้นดีใจนั้นของภูติอัคคี ตัวเองจึงรู้สึกดีใจไปด้วย

อดีตครั้นเมื่อภูตอัคคีกลืนกินยังอยู่ในรูปแบบเด็กทารก เมื่อกาลเวลาผ่านไปหลายร้อยปี ภูติอัคคีก็ค่อย ๆ เติบโต ทว่าก็ยังคงอยู่ในสภาพเด็กทารกเช่นเคย สวมใส่เสื้อเอื๊ยมแดง วัน ๆ ร้องแต่อ้อ ๆ แอ้ ๆ

ผู้อื่นไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร ทว่าจิตใจของหลัวซิวกลับเชื่อมประสานกับมัน จึงฟังรู้เรื่องเป็นธรรมดาอยู่แล้ว 

หลังจากอัคคีเทพเลื่อนระดับ เนื่องจากระลอกคลื่นที่ประกอบจากเปลวไฟกลืนกินก็ค่อย ๆ สลายหายไปด้วย เมื่อหลัวซิวเดินออกมา บนไหล่ซ้ายเขาก็มีเด็กทารกที่สวมใส่เสื้อเอื๊ยมแดงนั่งอยู่คนหนึ่ง อมนิ้วพลางร้องอ้อ ๆ แอ้ ๆ